Η Νταντά

Φίλα με ακόμα

Ακούω χτυπήματα στην πόρτα. Τι ώρα είναι; Ούτε εννιά δεν είναι καλά καλά. Ποιος να είναι τέτοια ώρα; Ανοίγω και βλέπω την μητέρα μου στο κατώφλι της πόρτας. Με χαστουκίζει, με σπρώχνει και μπαίνει μέσα. "Με ποιο δικαίωμα το έκανες αυτό ε; Ποιος σου έδωσε την άδεια; Γιατί παίζεις με τις ζωές και την ευτυχία των άλλων;" "Τι έπαθες πρωί πρωί; Μύγα σε τσίμπησε; Δεν φεύγεις καλύτερα;" "Εσύ να φύγεις από τις ζωές μας. Μόνο να τις καταστρέφεις ξέρεις... Τίποτα άλλο!" "Γιατί τι έγινε;" "Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις!! Ήρθε χαρτί που του έκανες μήνυση και ήρθαν και τον πήραν στο τμήμα. Ευτυχώς τον άφησαν να..." "Όχι για πολύ... Στο τέλος θα σαπίσει στην φυλακή. Εκεί του αξίζει να είναι..." "Κι εσένα σου αξίζει να ζεις στα μπουρδέλα σαν καλό τσουλάκι που είσαι. Δεν συμφωνείς;" "Θα μιλήσεις εσύ έτσι για εμένα που έτρεχες πίσω από κάθε αλήτη; Που δεν είχες καν το φιλότιμο να μου πεις ότι ο πατέρας μου ζει; Και εσύ πρέπει να γίνεις τέλειος Πινόκιο" "Εγώ δεν σου έχω πει ψέματα και πώς τολμάς να με αποκαλείς έτσι;" "Γιατί μου έκρυψες όλα αυτά τα χρόνια ότι ο πατέρας μου ζούσε; Με ποιο δικαίωμα το κράτησες κρυφό; Ποιος στην ευχή σου έδωσε αυτό το δικαίωμα;" "Από πού το έμαθες; Πώς το ξέρεις;" "Ήρθε εδώ..." "Αποκλείεται. Πώς σε βρήκε;" "Σοκαρίστηκες βλέπω... Με βρήκε όμως και είναι δίπλα μου σε αντίθεση με εσένα..." "Ε ναι λοιπόν! Ο πατέρας σου δεν ήταν άξιος για τίποτα! Εγώ ήθελα την μεγάλη ζωή! Αυτός ίσα ίσα που έβγαζε έναν μισθουλάκο. Τι να έκανα; Φύγαμε για το Λονδίνο που είχε κάτι γνωστούς. Μα και εκεί τα ίδια. Πίστευε πως όλα λύνονται έτσι με αγάπη, συντροφικότητα, ελπίδα. Όχι τίποτα δεν λύνεται έτσι αν δεν έχεις λεφτά. Για εμάς το έκανα για μια καλύτερη ζωή. Όχι δεν το μετανιώνω που βρέθηκε μπροστά μου ένας επιχειρηματίας, πολύ πλούσιος, το φυσούσε το παραδάκι και του κόλλησα. Ήταν κι αυτός φρεσκοχωρισμένος οπότε ήταν το τέλειο θύμα. Με βοήθησε να φύγω από κει και να έρθω ξανά Ελλάδα. Τώρα αφού εμφανίστηκε μπορώ να ζητήσω το διαζύγιο για να παντρευτώ τον Σπύρο, τον έρωτα της ζωής μου. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Αυτή είμαι. Έπρεπε να πεις και ευχαριστώ!" "Για ποιο πράγμα να σε ευχαριστήσω; Πού δεν έχω πολλές αναμνήσεις με τον πατέρα μου; Πού μου τον στέρησες; Τι; Να χαρώ με τι; Πού δεν πιστεύεις στα ιδανικά του έρωτα, της συμβίωσης και της ελπίδας; Γιατί εγώ πιστεύω με όλο μου το είναι. Και το έχω νιώσει στο έπακρο έστω και αν δεν κράτησε πολύ. Όταν ήμουν με τον Δημήτρη δεν ήταν ούτε τα λεφτά του, ούτε οι βίλες του, ούτε τίποτα. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν αυτός και ο έρωτας που ένιωθα για αυτόν. Ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει λες και θα έσπαγε κάθε φορά όταν με ακουμπούσε, με φιλούσε, όταν κάναμε έρωτα. Ένιωθα σιγουριά μα συνάμα και ασφάλεια. Ακόμα και το χαμόγελο του άξιζε όσο όλα τα χρήματα του κόσμου. Αυτά αξίζουν γιατί η ζωή χωρίς αγάπη είναι σαν φαγητό δίχως αλάτι." "Ανοησίες. Λες και υπάρχει έρωτας στις μέρες μας. Όλοι θέλουν μια ξεπέτα και από δω πάνε κι άλλοι. Έτσι ήταν και ο Δημητράκης σου. Σε χρησιμοποίησε καλά καλά και ύστερα μην τον είδατε. Παντρεύεται άλλη και θα κάνει παιδί με άλλη. Ωραίος έρωτας να τον χαίρεσαι. Ενώ ο Σπύρος μου είναι ειλικρινής." "Χα ας γελάσω. Ποια ειλικρίνεια; Σου έχει πει ότι είναι παντρεμένος; Ότι είναι πατέρας του Δημήτρη; Ότι με βίαζε ασύστολα;" "Πάψε. Όλα αυτά που λες τα λες μόνο και μόνο για να τον χωρίσω. Γιατί θέλεις να μου τον κλέψεις και να τον έχεις για την πάρτη σου. Δεν θα το επιτρέψω αυτό. Όσο για τα υπόλοιπα που είπες το ξέρω ότι ήταν παντρεμένος. Αλλά χώρισε γιατί η πρώην σύζυγος του ήταν υστερική σαν κι εσένα καλή ώρα. Ξέρω επίσης ότι είναι ο πατέρας του Δημήτρη αν και μου το έκρυψε στην αρχή, μου το είπε αργότερα. " "Μπορείς να φύγεις τώρα από το σπίτι μου; Δεν θέλω ούτε να σε βλέπω... Με αηδιάζεις. Θα τα πούμε στο δικαστήριο λοιπόν!" "Ποιο; Αυτό που θα χάσεις; Θα τα πούμε!" "Βγες έξω τώρα!!!" Αποφάσισα να φτιάξω μια βαλεριάνα για να ηρεμήσω. Δύσκολη ημέρα η σημερινή. Αργότερα ήρθε η δικηγόρος μου μαζί με τον πατέρα μου και μου είπαν ότι είχε οριστεί εγγύηση και ότι βγήκε ο Σπύρος. Αλλά επίσης είπαν ότι είχε οριστεί δίκη αλλά θα καθυστερούσε αρκετά. Το καλό σε όλο αυτό είναι ότι θα μπορούσαμε να βρούμε στοιχεία και μαρτυρίες ακόμη εναντίον του. Θα ήθελα να εξομολογηθώ κάτι που δεν μπορώ να το παραδεχτώ αλλά μου λείπει. Μου λείπει ο Δημήτρης. Μου λείπει αυτή η αποφασιστικότητα του, η γενναιότητα του. Θα ήθελα να ήταν εδώ να με είχε στην αγκαλιά του και να μου έλεγε "Σσσ, εδώ είμαι εγώ. Όλα θα πάνε καλά!" Ύστερα θα μου χάιδευε απαλά και θα με φιλούσε στο κεφάλι στοργικά. Ας πάρω το κινητό μου να μπω λίγο στις ειδήσεις της ημέρας. Τίποτα το ιδιαίτερο. Ας ελπίσουμε ότι η τηλεόραση θα έχει κάτι πιο ενδιαφέρον να δούμε. Αλλάζω τα κανάλια και πέφτω σε ένα κανάλι με μια κουτσομπολίστικη εκπομπή. "Και τώρα ας αλλάξουμε θέμα και ας πάμε σε κάτι ευχάριστο καθώς μαθαίνουμε πως πολύ σύντομα θα ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας ο γνωστός επιχειρηματίας Δημήτρης Στεφανάκης με την αγαπημένη του και συνεργάτιδα του Μαρία Παπανικολάου. Από τις φωτογραφίες φαίνονται πολύ ταιριαστό ζευγάρι και από ότι μαθαίνουμε η κυρία Παπανικολάου διανύει τον δεύτερο μήνα της εγκυμοσύνης της. Ύστερα από καιρό ο κύριος Στεφανάκης αποφάσισε να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον γάμο και στην αγάπη. Η είδηση έγινε γνωστή μέσω των social media της κυρίας Παπανικολάου αλλά και μέσω της μητέρας του κυρίου Στεφανάκη. Για περισσότερες λεπτομέρειες θα μάθουμε πολύ σύντομα." Την έκλεισα. Τελικά τον έχασα για πάντα. Θα πάω έξω από το σπίτι του να τον δω. Θέλω να του πω τόσα, θέλω να πέσω στην αγκαλιά του και να του πω ότι θέλω να ζήσουμε μαζί από την αρχή. Να τα διαγράψουμε όλα και να πάμε παρακάτω. Ξέρω δεν θα γίνει τίποτα από αυτά αλλά θέλω μόνο να τον δω και ας είναι και από μακριά. Αλλάζω ρούχα, παίρνω τα πράγματα μου και πηγαίνω στην στάση του λεωφορείου. Περιμένω λίγη ώρα και επιτέλους ήρθε το λεωφορείο. Βάζω μουσική στα ακουστικά. Επιτέλους μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στην πόλη. Κατεβαίνω και κατευθύνομαι στο σπίτι του Δημήτρη. Χτυπάει η καρδιά μου γρήγορα και δυνατά. Φτάνω απ'έξω από το σπίτι του. Παντού δημοσιογράφοι. Πηγαίνω από την πίσω πλευρά και βλέπω τον Δημήτρη να ακουμπάει στοργικά την κοιλίτσα της Μαρίας που έχει φουσκώσει. Αυτό ήταν λοιπόν. Έπρεπε να το δω με τα μάτια μου για να καταλάβω επιτέλους ότι προχώρησε παρακάτω και ότι είναι μια ευτυχισμένη οικογένεια. "Αλεξία; Γύρισες;" άκουσα μια παιδική φωνούλα από πίσω μου. Ήταν η μικρή Λίζα. Με πήρε στην αγκαλιά της και την αγκάλιασα κι εγώ. "Μου έλειψες πολύ μικρή μου" της είπα με δάκρυα στα μάτια. "Κι εμένα μου έλειψες. Γιατί έφυγες; Γιατί μας ξέχασες;" "Δεν σας ξέχασα ζουζουνίτσα μου. Απλώς δεν ήξερα πως να διαχειριστώ όλη αυτή την κατάσταση. Ήταν πολύ για εμένα. Συγγνώμη μικρή μου." "Ο μπαμπάς σε πλήγωσε πολύ. Έτσι δεν είναι;" "Πολύ!" "Καταλαβαίνω. Κι εγώ έφυγα από το σπίτι μου. Μένω με την γιαγιά και τον παππού μου. Και εμένα με στεναχώρησε που σε έκανε να φύγεις από το σπίτι μας. Που δεν είμαστε όπως πριν ευτυχισμένη οικογένεια. Αυτή δεν με ήθελε και έτσι πήρα την απόφαση μιας και είμαι πιο "μεγάλη" από εσάς να πάω στον παππού και τη γιαγιά." "Τον άφησες κι εσύ μόνο;" "Νομίζω ότι έτσι είναι καλύτερα" Εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε και ο Δημήτρης. "Λιζάκι μου" και την πήρε μια σφιχτή αγκαλιά από αυτές που ενώ σε πνίγουν δεν σε νοιάζει καθόλου. "Αλεξία τι κάνεις εσύ εδώ;" "Ήρθα... ήρθα γιατί ξέχασα κάτι σημαντικό στο σπίτι σου και ήρθα να το βρω." "Νόμιζα πως ήρθες για κάτι άλλο" "Για τι άλλο θα ερχόμουν;" "Τίποτα..." Ανεβήκαμε στο πρώην δωμάτιο μου. Άρχισα να ψάχνω δήθεν για κάτι. Του είχα πει ψέματα γιατί με είδε και γιατί ήθελα να τον δω, να τον χορτάσω όσο γίνεται περισσότερο με τα μάτια μου. Ήταν η ιδέα μου ή είχε ομορφύνει περισσότερο; "Τι κάνεις;" με ρώτησε. "Μαζεύω τα κομμάτια μου. Αυτό σου φτάνει;" "Όχι δεν μου φτάνει τίποτα. Δεν μου αρέσει τίποτα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν είσαι εδώ μαζί μου. Δεν είσαι εδώ για να είμαι ευτυχισμένος." "Είναι αργά..." Κλείνει με πάταγο την ντουλάπα και με κολλάει πάνω της. Είμαστε σε απόσταση αναπνοής. "Αλλά για αυτό δεν είναι αργά" και με αργές κινήσεις έρχεται ακόμα πιο κοντά μου. Μυρίζει το άρωμα μου, μου χαϊδεύει τα μαλλιά μου, με κοιτάζει στα μάτια και ζαλίζομαι. Ακουμπάει τα χείλη μου με τα δάχτυλα του και ύστερα με φιλάει.