Golden Scenery of Tomorrow (University Series #5)

16

"Hindi ko maintindihan. Anong sabi mo?" 

Kumunot ang noo ko habang pinapanood siyang maluha sa harapan ko. Tinakpan niya ang mga mata niya gamit ang palapulsuhan para hindi ipakita sa akin ang pag-iyak niya. Sa katotohanan ay narinig ko naman ang sinabi niya. Gusto ko lang ulitin niya dahil baka nasabi niya lang nang hindi nag-iisip. 

"May gusto na... ako... sa 'yo," mabagal na ulit niya, nanginginig pa ang boses. 

Agad akong napabitaw sa balikat niya at napaatras, nakaawang ang labi habang nakatitig sa kaniya. Hindi ko alam ang sasabihin ko dahil kahit kailan, hindi ko naisip na darating kami sa araw na 'to... na sasabihin niyang may gusto siya sa 'kin. Baka first time niya lang makaramdam ng ganitong feelings dahil ako lang ang pinaka-close niyang babaeng kaibigan kaya nalilito siya. Tama.

"Kino, baka naguguluhan ka lang." Hindi pa rin ako makapaniwalang narinig ko 'yon mula sa mga bibig niya. "Tara na, umuwi na tayo." Tumalikod ako sa kaniya at hahakbang na sana paalis nang bigla ulit siyang nagsalita. 

"Naguguluhan saan?" Biglang tanong niya. Lumingon ako sa kaniya at nakita siyang nakaiwas ng tingin sa akin, pinapakalma ang sarili. 

Napabuntong-hininga ako. "Sa ganito... Baka masyado lang tayong madalas magkasama kaya naguguluhan ka. Hindi mo 'ko gusto, Kino. Sanay ka lang sa presensya ko kaya ganoon. Kung sinasabi mo 'yan para manatili ako sa tabi mo, hindi na kailangan. Huwag mo nang uulitin 'yan." 

Matagal siyang nakatitig sa akin bago napatawa nang sarkastiko at yumuko. Nilagay niya ang dalawang kamay sa bulsa habang nakatingin pa rin sa sahig, hindi alam ang sasabihin. Masyado bang harsh ang pagkakasabi ko? Ganoon naman talaga dapat. 

Ako? Magugustuhan niya hindi bilang kaibigan? Higit pa roon? Parang nakakatawa naman isipin at nakakatakot... Dahil ayaw ko ng ganoon. Kailan pa niya na-realize 'yan? Ngayon tuloy ay iisipin ko nang iisipin kung 'yong mga past actions niya ba sa akin ay ginawa niya bilang kaibigan o dahil lang gusto niyang maging higit kami roon? 

Hindi talaga. Hindi ko talaga maisip. Si Kino... Ayaw kong mawala siya sa 'kin pero kung ganito lang din pala ay mas mabuti nang maglayo muna kami para mabigyan ko siya ng option kumilala ng ibang babae. Baka naguguluhan lang siya. Kailangan niyang mag-explore pa ng ibang bagay. 

"Siguro huwag na muna tayong maging malapit sa isa't isa," sambit ko sa kaniya. "Kumilala ka ng ibang babae para naman ma-realize mong hindi 'gusto' 'yang nararamdaman mo para sa 'kin. Imposible talaga. Ang tagal na nating magkaibigan. Lito ka lang." 

Kinagat niya ang ibabang labi niya at tinignan ako gamit ang mga matang puno ng sakit, ngunit ngumiti rin siya nang tipid at tumango. "Oo nga. Baka naguguluhan lang ako. Mabuti pa nga. Sige na... Mauna ka na umuwi. Maglalakad-lakad lang ako." 

Agad akong tumalikod sa kaniya para maglakad na papunta sa sakayan ng jeep. Pagkasakay ko at pagkaandar ng jeep ay nadaanan ko pa ang kinatatayuan namin kanina. Naroon pa rin siya at nakaupo sa bench doon habang nakasandal ang ulo at nakatakip ang mga kamay sa mukha. Umayos na ulit ako ng upo at natulala sa sahig.