Golden Scenery of Tomorrow (University Series #5)

38

"Extensión, Señorita? Por favor?" 

Napatigil na naman ako sa paglalakad palabas ng room nang may estudyanteng lumapit sa akin para manghingi ng extension sa plates nila. Napasapo ako sa noo ko ngunit bumuntong-hininga na lang din at kinuha ang listahan ng mga pangalan sa klase. 

"Cuál es su nombre?" tanong ko sa pangalan niya para ma-note ko. "You only have until tomorrow. Mañana. Me entiende?"  

"Sí! Muchas gracias, Señorita!" Tuwang-tuwa siyang tumakbo paalis sa hallway. Napailing na lang ako at naglakad na rin pabalik sa may office ni Tita para ilapag na ang mga dala-dala kong plates ng klase. 

Umupo ako roon sa may tapat ng desk ko para mag-asikaso ng mga papeles pero natutulala na lang ako bigla kapag naaalala ko 'yong nangyari sa concert. It was... the last time I saw him. After ng concert na 'yon, nauna na akong lumabas at hindi na hinintay ang mga kaibigan ko. Sabi ko lang sa kanila ay masama na ang pakiramdam ko. 

I couldn't stand in his crowd again. Not anymore. I felt uncomfortable, just by being surrounded by the people who loved him... and also because he was there. He was in front of me after months and months of not seeing each other. 

I was waiting for the train with my earphones on after the concert. Nakatulala ako sa sahig, hindi pa rin kumakalma ang puso. I didn't know what to do the moment I saw him... and the moment I heard the song that started all of it. 

Was I even healed from the pain I experienced from him? And did I already move on from the pain I caused him? It was not easy to forget him when I went here in Spain. I cried every night, longing for him and his comfort. I couldn't function well... because I was away from my friends too. 

Natauhan ako bigla nang mapansing lumagpas na ang train na hinihintay ko kaya maghihintay na naman ako sa susunod! Inis kong tinanggal ang earphones ko para marinig ko ang announcement at itatago na sana sa bag nang biglang mahulog 'yon. Pupulutin ko na sana kaso may nauna nang lumuhod sa harapan ko para pulutin. 

"Ah, gracias-" Natigilan ako nang magtama ang tingin namin. 

He was wearing a black facemask and a black cap... but it was still impossible for me not to recognize those eyes. I froze for a moment before he stood up and sat beside me, giving me my earphones. 

Tahimik ko 'yong kinuha mula sa kamay niya at tinago sa bag ko. Pagkatapos ay tumingin lang ako sa malayo, hindi nagsasalita. I didn't know what to say or how to act. Bakit siya narito? Kakatapos lang ng concert niya... Dapat nagpapahinga na siya sa hotel o kung saan man siya naka-stay. 

"How are you?" he suddenly asked. 

"I'm fine," mahinang sabi ko, nakatingin lang sa sahig. "Anong ginagawa mo rito?" 

"I came here to give you this." Kinuha niya ang case ng gitarang nilapag niya sa gilid at inabot sa akin. "Iniwan mo 'to."

"Sinadya kong iwan 'yan," sabi ko habang nakatingin sa gitara. It was my guitar... or my mom's guitar. Nang umalis ako, iniwan ko na rin ang musikang binigay niya sa akin. I wanted to forget it. I wanted to move on from the pain she gave.