Golden Scenery of Tomorrow (University Series #5)

42

"Mukhang palagi na kayong magkasama ni Architect Morales, ha..." 

Pagkapasok ko ng office ay pang-aasar kaagad ang bungad sa akin ng mga katrabaho ko. Nagkataon lang kasing nagkasabay kami ni Dan sa elevator kaya akala nila ay sabay kaming pumunta rito! Hindi ko naman inaasahan 'yon!

"College friends kasi kami!" pagpapaliwanag naman ni Dan. "Magkaklase kami sa UST tsaka hindi kami sabay pumasok." 

"Oo nga," sabi ko naman at tumango. "Iyon lang 'yon at wala nang iba." Umupo ako sa may desk ko at nilapag ang gamit ko para magsimula nang magbasa ng emails sa umaga. Hindi pa rin sila natigil at sinabing magkaka-developan din kami soon. 

I doubted that. Hindi ko naman gusto si Jaedan at kahit kailan, hindi rin naman niya ako nagustuhan. Siya lang ang matagal ko nang kakilala rito sa office kaya naman siya rin ang palagi kong kasama, lalo na kapag kakain. Sa kaniya lang kasi ako malapit tsaka naiilang na ako roon sa ibang katrabaho ko simula noong nabanggit nila si Arkin. 

Aalis din naman ako at babalik ng Spain kaya ayaw ko ring magkaroon ng attachment sa kanila. Hirap na hirap ako noon dahil nga malala ang attachment ko sa mga kaibigan ko kaya hindi ako nakapag-cope nang maayos pagkaalis ko. Ngayon, ayaw ko na ulit maisip na may maiiwan ako rito sa Pilipinas kapag tapos na ang project. 

"Makakapunta ka ba sa Saturday, Via?" tanong ni Dan pagkaupo sa tabi ko. Naging magkatabi pa ang desk namin kaya naman mas lalo kaming naging malapit. Literal na malapit na. 

"Sa site visit, hindi. May pupuntahan ako," sagot ko naman sa kaniya. 

Nag-aaya sina Luna mag-beach sa weekends, tutal doon lang daw kami free lahat. Hindi ko alam kung kasama ba si Arkin sa 'lahat' na 'yon at hindi ko rin alam kung ano ang hihilingin ko. Kung oo, mabuti 'yon para sa kaniya dahil ibig sabihin, hindi nawala ang koneksyon niya kina Luna. Kung hindi naman, mas mabuti para sa akin dahil sabi niya... huwag na raw kaming magkita kahit kailan. 

Nasa utak ko pa rin 'yon hanggang ngayon. Natulala tuloy ako sa screen at hindi na nakagalaw. Dapat masaya ako roon sa sinabi niya dahil wala naman na akong balak na makita siya ulit, kaso may iba akong nararamdaman. Was it my guilt? 

Alam kong ang sakit ng mga sinabi ko sa kaniya. Alam kong hindi ko napigilan ang emosyon ko. Noon naman, kaya kong tiisin lahat. Kaya kong itago lahat... pero ngayon, mas naging sensitibo ako sa topic na iyon sa lala ng pinagdaanan ko. I couldn't control my emotions well. I wasn't the calm person I was before... as a lot of things had been running on my mind. I couldn't stop them. 

I was already okay with crowds. I could go into gatherings... just not his crowd. I didn't want his crowd. That concert he had in Spain got my head spinning and my heart racing. I wanted to go out. I was suffocated inside. Hindi ko kayang manatili sa lugar na puno ng mga taong nagmamahal sa kaniya. Isa ako roon noon... ngunit hindi na ngayon. Hindi ko na kayang maging parte noon. I was already brutally kicked out from that crowd. 

Noong lunch time na ay sabay ulit kaming bumaba ni Dan para bumili ng kape at pagkain. Mayroon namang cafeteria pero mas gusto ko kasi ang pagkain doon sa pinagbibilhan namin. Pagkatapos ay doon na kami kumain sa may dining area ng office.