Golden Scenery of Tomorrow (University Series #5)

19

"Ito lang ba ang mga kailangan, Papa?" 

Nilapag na ulit ni Kino ang buhat-buhat niyang box ng mga gamit namin dito sa bahay. Ngayong araw ay maglilipat na kami kaya naman naghahakot na ng gamit. Parang hindi pa talaga ako handang iwan ang bahay na 'to, lalo na't malalayo ako sa bahay nina Arkin, pero dahil nga malapit nang magsimula ang kolehiyo, kailangan ko na ring matutong mag-adjust sa panibagong environment. 

Alam kong hindi rin natutuwa si Arkin ngayong araw pero nagprisinta pa rin siyang tumulong sa amin at sasama pa siya hanggang sa bagong bahay para matulungan ulit kaming mag-ayos ng gamit. 

"Oo, ayan na lahat, Kino. Halika na. Parating na iyong maghahakot," sabi ni Papa habang nasa labas, inaabangan ang truck. 

Hinatak ko na rin ang mga kapatid ko palabas ng bahay para masara ko na ang pinto. Chineck ko ulit lahat para masiguradong wala na kaming nakalimutan bago lumabas at tumulong sa pagbubuhat ng mga kahon papunta sa truck. Sumakay na rin sina Mira sa isang sasakyan dahil hindi ko naman sila pwedeng pagbuhatin ng mga mabibigat na gamit. Doon na lang sila nag-stay sa loob ng sasakyang inarkila. 

Sumakay na rin ako sa sasakyan pagkatapos habang si Arkin at si Papa ay roon sa harapan ng truck sumakay. Excited pa ang mga kapatid kong lumipat ng bahay dahil may sarili nang kwarto si Mira at Ysha. Hindi na sila matutulog doon sa kwarto ni Papa. Si Aidan, dahil bata pa ay kasama pa rin ni Papa. Nakakatawa dahil sa akin nila binigay ang pinakamalaking kwarto. Hindi ko naman kailangan 'yon. 

"Wow!" Tuwang tuwang tumakbo papasok si Mira at Ysha para umakyat doon sa kwarto nilang dalawa. May gamit na rito pero kakaunti pa lang dahil mga kailangan lang ang inasikaso ni Papa noong mga nakaraang linggo gaya ng kama, sofa, lamesa. 

"Mira, Ysha, ayusin n'yo na muna ang gamit n'yo," utos ko kaagad bago sila umakyat. Tumango naman ang dalawa at tumakbo na paalis. 

Pawis na pawis na si Kino nang matapos silang magbuhat ng mga kahon papasok ng bahay. Hindi pa roon natapos ang paghihirap niya dahil tumulong din siyang mag-unpack ng mga gamit. Sabay nilang binuhat ni Papa ang TV at nilagay sa lamesa. Ako, nagpunas muna ako ng mga shelves bago nilagay ang mga frames doon. 

"Mayroon palang ganito?" Kumunot ang noo ni Kino at tinaas ang picture frame naming dalawa. Litrato namin 'yon noong bata pa lang kami. First day ata 'yon sa kindergarten. Pareho kaming maliit at nakasuot ng backpack. 

"Child star 'yan?" Pang-aasar ko at ngumisi. Nakita ko kaagad ang inis sa mukha niya dahil sa sinabi ko. Ang pikon niya kapag inaasar siya tungkol sa commercial niya noong bata siya. Nakakatawa naman kasi talaga. 

Kinuha rin niya ang picture frame ni Mama at pinagmasdan 'yon bago tinapat sa tabi ng mukha ko. Pinabalik-balik niya ang tingin bago niya binaba, malalim ang iniisip. Napahawak pa siya sa baba niya. 

"Magkamukha talaga kayo." Tumawa siya. "May hawak pa siyang gitara rito. Ito 'yong gitara mo ngayon..." Turo niya pa sa picture. "Saan 'to? Gig nila? Ito yata 'yong time na sobrang sumikat 'yong kanta nila. Kinwento sa 'kin ni Mama." 

"At pagkatapos niyan, nakalimutan na niya kami sa sobrang sikat niya," mahinang sabi ko habang nagpupunas ng desk. Natahimik siya bigla at agad binaba ang picture frame, guilty dahil nabalik niya ulit 'yon. Tumawa ako sa itsura niyang halatang hindi mapakali.