"Baba nerden çıktı bu şimdi?" diyebildim öksürüklerimin arasından.
"Hayatında olan kişiyi tanımam gerek Leyal," dedi sakin bir şekilde.
"Evet, tanışalım," dedi annem.
"Peki," deyip durumu kabullendim. Önünde sonunda tanışacaklardı zaten.
"Nasıl yani Leyal'i evden alıp götürecek mi? Oley be tüm yemekler bana kalıyor tüm ev bana kalıyor. Hemen gelsin hemen," diyen Mete'ye öyle bir sinirle baktım ki sandalyesini yana kaydırmak zorunda kaldı.
"Mete," diye uyardı babam. Mete susunca ona doğru kafamı sallayıp korkması gerektiğini belirttim. Bana dil çıkartıp yemeğine döndü. Kardeş değil ya canavar bu yemin ederim.
Yemeğin kalanı sakin geçti. Annemle masayı toplamaya geçtiğimiz sıra "Alptekin'e söyle yarın akşam yemeğine davetli," dedi babam. Ay kendimi evleniyor gibi hissettim bir an.
Alptekin, ailemle tanışacak bu iş baya ciddiye biniyor.
'Geri zekalı başından beri 'biz ciddiyiz' diye ortada gezen ebem miydi? Yeni mi fark ediyorsun?'
Nevriye boğuyorsun adamı yemin ederim.
'Niye senin iç sesinim ki? Niye Gece değil de sen ya!'
Def ol git yılan.
Ama ben diyorum koynumuzda yılan besliyoruz diye.
Mutfakta ki işler bitince odama gittim. Biliyorum çok şaşırdınız odama gitmeme.
Telefonu elime alıp WhatsApp'a girdim. Alptekin'in mesaj kutusuna girip yazmaya başladım.
Leyal: Bir şey oldu...
Leyal: Bir dönüm noktası...
Leyal: Bir bir...
Mesajları göndermemle çevrimiçi olduğunda sırıttım. İşte öyle bizde beklemek yok falan.
