Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
İyi okumalar.
"Bartu ne yapıyorsun ?" Işıl, amcasının kapısını izin almadan pat diye açan çocuğa azarlar bir ifadeyle bakarken Bartu içeride olan biteni göremeden küçük kıza odaklanmıştı.
"Ne oldu ki ?" Dedi şaşkınlıkla, o amcasının odasına hep böyle girerdi ve Cihan'ın şimdiye kadar bunun yüzünden onu uyardığı olmamıştı. Yatak üzerinde şaşkınlıkla kalakalan ikiliden kendisini ilk toplayan Cihan olmuştu. Yataktan bir hışım kalkarak hızla yanına vardığı kapıyı kapattı. Kilidi bir iki kere çevirdiğinde Bartu açtığı kapının birden kapanmasıyla korkup Işıl'ın yanına koşmuştu.
"Bartu müsait değilim." Cihan aceleyle konuşarak kuruyan boğazını biraz olsun rahatlatmak adına arka arkaya yutkundu. Işıl duyduğu cümleyle yüzüne bilmiş bir ifade takınıp arkadaşına, "Bak gördün mü!" dedi, "Büyüklerin odasın öyle pat diye girilmez akıllım."
Maral odanın dışından duyduğu seslerle derince bir nefes verirken kalbinin göğüs kafesini yırtmaya çalışırcasına atıyor oluşunu yeni fark ediyordu. Bir elini sol göğsü üzerine koyup nefes nefese bastırdı, iki saniye içerisinde aklına ne çok ihtimal gelmişti de çocukların olacağını düşünememişti.
"Gittiler." Adamın gergin sesini duyduğunda tavanda olan bakışlarını sevgilisine çevirerek gözlerini kırpıştırdı. Çok geçmeden tekrar yatağın yanına gelip gözlerini kızın gözlerine kenetlemişti Cihan.
"Kapının açılacağını düşünemedim güzelim." Genç adam mırıldanarak yatağa bir dizini kırıp oturdu. Maral'ın şaşkınlıktan saniyeler önce onu bıraktığı şekilde uzanıyor olması aklını dağıtsa da kızın ne kadar gerildiğini gördüğü için ağırdan almaya çalışıyordu.
"Yılın en şanssız çift dalına aday olmamızın zamanı gelmedi mi sence de ?" Maral şakayla karışık konuşsa da sesinden bariz gerginlik akıyordu. Cihan söylediği şeyle hafifçe gülerken başıyla onayladı, gerçekten fazlasıyla şanssızlardı.
"Yine de bence bu hiç yaşanmamış gibi davranabiliriz." Maral, sevgilisinin haylaz bir çocuk edasıyla konuşup üzerine eğilmeye başladığını gördüğünde hızla yataktan kalkarak kapıya ilerlemeye başladı.
"Daha fazla basılmayı kaldıramayacağım." Maral bir yandan gülmemek için dudaklarını ısırırken Cihan'ın arkasında küçük küçük itiraz nidaları attığını duyuyor daha çok gülesi geliyordu. Genç kız kapının kilidini açmadan önce başını çevirerek yatakta oturan sevgilisine baktı, dudaklarını büzmüş yaşadığı hayal kırıklığıyla başa çıkmaya çalışıyordu. "Emel ablalar gelmeden çıkmak istiyorum, zaten bir de ev işleri var."
"Öğleden sonra gelecek onlar güzelim, rahat olabilirsin." Cihan'ın morali her ne kadar bozulmuş olsa da yataktan kalkarak belinde ki havluyu düzeltmişti. Bu hareketi her ne kadar Maral'ın dikkatini çekse de saniyesinde kendisini toparladı. Sevgilisini başıyla onayladıktan hemen sonra kapı kilidini açıp dışarı çıktı, biraz daha kalması iyi olmayacaktı.
