DaZii: The Mysterious Four

CHAPTER 34

Chapter 34

Zayhn's POV

Argh! Boring! Damn it!

Huhuhu hindi ako pupunta dito kung hindi dahil kay H. Yeah, I missed my twin and I'm scared that she might get hurt! Nakikita ko sa kaniyang mga mata ang takot at kaba simula noong bumalik siya sa palasyo.

Natatakot ako para sa kaniya ngayong nasa tabi lang niya ang kalaban. I don't know what her reason is but I'm trying to understand her. Yes, I do pero sana hindi na niya patatagalin pa because in her one wrong move, everything will be a mess.

Oo, alam ko lahat ng galaw niya kahit alam kong labag sa kalooban niya but I'm just doing it for her safety.

At sa mga nalalaman ko tungkol sa kaniya ang nakapagpadagdag sa kabang nararamdaman ko. Alam ko ang lahat ng tinatago nila sa amin. Alam ko rin ang minsang pagkahimatay nila na ikinakatakot ko. Ayoko. Ayokong bumalik ang alaala nila. Yes! They have an amnesia at natatakot ako na baka maalala nila ang lahat at bumalik sila sa dati.

Ito ang dahilan kong bakit ayaw na ayaw ko siyang isubok ulit sa isang misyon dahil ayokong malaman niya ang katotohanan. Lahat sila.

Ayaw kong kapag dumating ang araw na iyon ay bumalik silang apat sa dati. Yung dati na walang buhay ang mga mata at napakalamig.

Ayokong bumalik sila sa dati dahil lang sa sakit na dulot ng nakaraan. I will do my very best to protect them from pain but I also need them. Kaya hanggat nandito pa ako ay gagawin ko ang lahat maprotektahan lang sila.

That Virielle. Alam kong balak niyang gumanti mula noong iwan siya nila Ziarah. Alam kong nagdusa siya mula noong hindi na siya maalala ng apat pero sana, inalam niya muna ang buong katotohanan bago siya gumanti.

Back 3 years ago, they were bestfriends.
Zinh, Ziarah, Zainah, Zeiley and Virielle.

But when that tragedy happened, their friendship got separated dahil sobrang nagdusa sila Zinh dahil sa nangyari. Hindi nila matanggap at sobrang sakit na halos sumunod na sila sa pagkawala ng mga lolo namin kaya kinuha namin ang alaala nila.

They were close to our grandfathers that we lied to them of what's the cause of their death for their safety.

Alam kong dadating din ang araw na malalaman nila ang lahat at magagalit sila sa amin but we're just doing this for them. Sana, sana maintindihan nila ang lahat.

*KRING!

Napabuntong-hininga nalang ako nang makitang si Mommy ang tumatawag.

"What's up, Mom?"

["How's them? Are they okay? Is your twin okay?"]

I sighed again. She's always like that.

"Yeah, Mom. Don't worry, I'll tell you if something's bad happened."

Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya sa kabilang linya.

["Okay, son. Mag-iingat ka rin diyan, okay?"]

"I will, mom. You too."

["Okay, son. I will. I'll hang up now, goodbye! I love you."]

"G'bye mom. I love you too."

Then she ended the call. I hope everything will be okay. Hayst.

Nababagot na talaga ako dito. Ako lang kasi mag-isa dito sa bahay kasi may pasok sila Zinh. Tsk! Eh kung mag mall nalang kaya ako? Yeah, kaysa naman dito ako eh nakakabagot naman. Tsk!

Naligo nalang ako saka nagbihis ng dark blue longsleeve na nakatupi hanggang siko saka black denim pants and black shoes. Dinala ko na rin ang sunglasses ko. I used to wear it.