TEVÂFUK

25| 'AYRILIK'

#

Medyadaki şarkı hem bölüme çok uyuyor hem de bölüm sonunun bir parçası. 💔

#

—> Yaren Başaran

"Yaren!"

Duyduğum ses karşısında biraz daha heyecanlanırsam kalbim yerinden çıkacaktı.

Numaramı nasıl bulduğu hakkında bir fikrim yoktu. Belki de annem vermişti, artık sorun çözüldüğü için.

"Baba." diye mırıldandım.

"Hemen eve geleceksin." dediği an gözlerim dolmuştu.

"Baba, gelm..."

"Sakın lafımın üstüne bir şey deme. Hemen eve geleceksin. Perşembe gününe kadar gelmiş ol."

Telefon yüzüme kapandığında gözyaşlarım serbest kaldı.

Neyin hesabı varsa vermeye hazırdım ama İstanbul'dan ayrılmaya hiç hazır değildim.

"Yaren?"

Arkamdan gelen sesle birlikte o tarafa döndüm.

"Ağlıyor musun sen?" deyip yanıma geldi Fatih. "Kiminle konuştun?"

"Babam." dedim sadece.

"Ne dedi?" derken o da gerilmişti.

"Perşembe gününe kadar mutlaka Antep'e gitmiş olacakmışım."

Fatih afallamış bir şekilde bana bakarken yanağımdan akan yaşı sildim.

"Gideceksin yani?"

"Bu sefer mecburum." dedim sessizce. "İçeri dönelim." deyip hızla Fatih'in yanından geçtim.

Masaya geri döndüğümde sorgulayan bakışlar üzerimdeydi. Peşimden Fatih de gelip yerine oturmuştu ve elindeki kaşığı Salih Abi'ye vermişti. Sanırım kaşık almak için mutfağa gittiğinden yanıma gelebilmişti.

"Ne oldu Yaren? Ağladın mı sen?" dedi Hülya.

"İyiyim." dedim sadece. Bu cevabımdan sonra kimse üstelemedi.

Tabağımdaki yemeği zar zor bitirmeye uğraşırken Fatih'in de doğru düzgün bir şey yemediği gözümden kaçmamıştı.

Yemekten sonra Şeker Teyze çay içmeyi teklif etse de nazikçe reddedince ısrar etmemişti.

Eve gitmek üzere oturma odasından çıkacakken Fatih'e son bir bakış attım. Bu onu son görüşlerimden biriydi. Belki de ben gittikten sonra hiç görüşemeyecektik.

Eve geçtiğimizde kendimi aşırı bitkin hissediyordum.

"Ne oldu? Kiminle konuştun?" diye sordu Ayşin, oturma odasına geçerken.

"Babamla." deyip bir koltuğa oturdum.

"Ne? Ne dedi?"

Yine ve yeniden gözlerim dolmuştu.

"Yarın Gaziantep'e dönüyorum."

—> Ayşin Çiçek

"Ne demek, dönüyorum?" dedim hayretle. "Tamamen mi? Hiç dönmeyecek misin?"

"Bilmiyorum." diye mırıldandı Yaren. "Ama büyük ihtimalle hayır."

"Ama..." deyip sustum.

Haftalardır her zaman yan yana olduğum, kardeşim gibi hissettiğim, derdimi paylaştığım, birlikte sevindiğim biricik kader arkadaşım memleketine dönüyordu. Ben de onunla tanışmadan önceki yaşamıma geri dönmek zorundaydım, tek bir farkla. Civan artık hayatımdaydı ve çıkarmaya niyetim yoktu.