[TAMAMLANDI]
°。
Oyuncaklar,sizi akşam canavarlardan korur ve kötü hissediyorsanız size güç verir.
Dövmeli çocuk,belki de hayatının en doğru kararını yerde bulduğu oyuncağı alarak yapmıştı.
Hayır,sıradan bir oyuncak değildi bu..İnsana dönüşebilen s...
Asaf,mışıl mışıl uyuyan bebeğine baktıktan sonra açıkta kalan boyuna bir öpücük bıraktı.Minmin kıkırdayarak kıpırdandıktan sonra uyumaya devam etmişti.Asaf bir süre minik bedenin yanında oturarak onu izledikten sonra yataktan kalkarak odadan çıktı.
Koridorun sorundaki odaya bakarak adımlarını oraya çevirdiğinde titrek bir nefes verdi...Annesi öldüğünden beri odaya girmemişti.
Derin bir nefes vererek kapının kulpunu indirdi ve içeriye girdi.Kilit vurduğu anıların zincirleri bir anda kopmuştu sanki.Annesi ile yaşadığı,konuştuğu her bir anı zihnine doluşurken vücudu titremişti.Annesinin eksikliği her zerresine işlerken kapının eşiğinde öylece kalakalmıştı,ayakları hareket edemiyordu.
"Asaf.."Minmin'den gelen uykulu ses ile arkasını dönerek gülümsedi."Neden uyandın bebeğim?"Sesi titremişti.Minmin'in bakışları gittikçe üzüntülü bir hal alırken hızlı adımlarla,yani kalçasının el verdiği kadar hızlı adımlarla vücudu titreyen adama sıkıca sarıldı.
Asaf başını çocuğun boynuna gömerek bu anı bekliyormuş gibi içli içli ağlamaya başlarken,Minmin'in gözleri de hissettiği üzüntü ile dolmaya başlamıştı.Ne kadar öyle kaldılar bilmiyorlar ama Asaf'ın sesli ağlamaları yerini iç çekmelerle son bulurken Minmin'inde sessizce ağlamıştı onunla beraber.
Asaf geriye çekildiğinde Minmin'in kırmızılaşmış yanakları,burnu,gözleri ile buruk bir şekilde gülümseyerek elleri ile ıslak yanakları sildi aynı şekilde Minmin'de minik ellerini adamın yanaklarına koyarak gözyaşlarını sildiğinde Asaf eğilerek burnunu,kızarmış minik buruna sürttü."Yorgunsun bebeğim ,gel kucağıma."Minmin tekrardan kollarını Asaf'ın boynuna sardığında, kendisini saniyesinde kucakta bulmuştu.
Asaf odanın açık kalmış kapısını kapattıktan sonra yavaş adımlarla yatak odasına ilerledi.Minmin başını yapılı göğüse yaslayarak esnerken,gözlerini açık tutamamış ve kapatmıştı.
Asaf kucağındaki çocuğu yatağa yatırarak üzerini örttüğü sırada telefonunun çalmaya başlaması ile Minmin gözlerini tekrardan açmıştı.Yattığı yerden sevdiği bedeni izlerken,Asaf bebeğini uyandıran kişiye içinden etmediği küfürü bırakmayarak komidinin üzerinden telefonunu aldı,ekranda yazan isimle derin bir nefes alarak aramayı cevapladı.
"Ne oldu Boran?"Asaf sinirle konuştuğunda duyduğu sıkıntılı iç çekme ile beraber kaşlarını çattı ki Boran'ın söylediği her bir kelimede daha çok sinirlenmeye,burnundan solumaya başlamıştı.
Ne demek abisi dükkâna gelip onu sormuştu!?
"Tamam Boran..Tamam.Bir şey olursa haber ver."Telefonu sinirle kapatarak komidine fırlatır bir şekilde bıraktığında dişlerini sıkmıştı.Ellerini siyah dağınık saçlarına geçirerek çekiştirirken Minmin Asaf'ın sinirini iliklerine kadar hissediyordu,uykusu komple uçtuğunda yataktan doğrularak minik elleri ile siyah saçları çekiştiren büyük dövmeli elleri tuttu."Yapma canın acır."
"Asaf'ın yesin seni..Bütün sinirimi aldın götürdün."Asaf minik ellere öpücükler kondurmaya devam ederken, Minmin kıkırdayarak biraz daha yaklaşmıştı adama."Ama neden sinirlendiğini söylemiyorsun!"
"Güzelim..Abim,dükkâna gelmiş beni sormuş.Yine bir şeyler peşindeler ama..Annem ve babam boşanmamışlardı ama ayrı yaşıyorlardı.Ben annemle, abim babamla beraber kalıyor-du.Annem ölünce çiçekçi dükkânını satmışlar benden habersiz."Asaf sinirle soluduğunda Minmin uzanarak yanağına öpücük kondurmuştu."Aramız iyi değil zaten..Şimdi bir şeyler çeviriyorlar belli-"Asaf'ın cümleleri çalan kapıyla kesildiğinde gözlerin kapatarak sinirle bir nefes verdi.
"İti an çomağı hazırla.."
°。
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bugün Nunchi günü..Asaf ve Minmin aşkım kabardı çünkü.
