[TAMAMLANDI]
°。
Oyuncaklar,sizi akşam canavarlardan korur ve kötü hissediyorsanız size güç verir.
Dövmeli çocuk,belki de hayatının en doğru kararını yerde bulduğu oyuncağı alarak yapmıştı.
Hayır,sıradan bir oyuncak değildi bu..İnsana dönüşebilen s...
Yedinci ay.Yazın sonları.Erken doğum riski.Ve yalancı kasılmalar.
Minmin için işler gittikçe zorlaşırken yatakta oturmuş dolu gözleri ile belini tutuyor,Asaf ise endişeli gözlerle karnını okşuyordu."Hufff!Ya ya erken gelirse?"
"Bebeğim benim..Güzel bebeğim.Sakin ol."Asaf pembe saçları okşadıktan sonra kahve gözlerin kenarlarında biriken gözyaşlarını sildi."Keşke senin yerine benim canım acıyor olsaydı."
"Deme öyle!"Minmin yanağındaki eli tutarak,avcuca bir öpücük kondurdu."Senin de,benim de canım asla yanmasa keşke."Asaf buruk bir gülümsemeden sonra şişmiş karnına tüy kadar hafif öpücükler kondurdu."Bebeğim, lütfen anneninin canını biraz daha az yakabilir misin?"Diye fısıldayarak dudaklarını sürttüğünde,hissettikleri baskı ile ikiside gülmüştü.
"Sanırım cevap verdi."Diye mırıldandı Minmin ardından "Özür mü diledi sence yoksa küfür mü etti?"Diye ekledi.Asaf kahkaha atarak "Özür dilemiştir."Diye cevapladı bu soruyu.
"Sırtım ağrıyor ve çok yorgun hissediyorum."Diyerek esnedi Minmin."Biraz uyumaya çalışsan?"Başıyla onayladığında Asaf, yan yatmasına yardım etmişti.Yastığı alarak bacakların arasına koydu.Aynı şekilde kendiside yan yattı ve pembe saçları yavaşça okşamaya başladı.
"Güzel uykular bebeğim."Minmin sıcakla ve saçlarıyla oynayan elle mayışırken, gözlerini kapatmış ve gülümsemişti.
.
"Asaf..Asaf.."Minmin'in ağlamaklı çıkan sesiyle gözlerini açarken önce ne olduğunu algılayamasada minik bedenin ağladığını fark ettiğinde yattığı yerden hızla doğrulmuş "Ne oldu bebeğim?Aeri mi geliyor?Ne oldu sancın mı var?"Tarzındaki endişeli cümlelerini arka arkaya sıralamıştı.
Minmin başını olumsuz anlamda sallayarak "Kötü bir rüya gördüm."Diye mırıldandığında, Asaf derin bir nefes vererek geriden yattı."Ne gördün bebeğim?"
"Aeri doğmuştu ama sen bizi bırakıp gitmiştin..Bebeğimiz ile beraber senin geri dönmeni bekliyorduk ama sen bir daha hiç geri gelmiyordun."Diyerek içli içli ağlama devam ederken Asaf, pembe yanağı okşadı."Güzelim benim, geçti artık.Buradayım bak.Ben sizi bırakıp gider miyim hiç?"
"Gitmezsin."Minmin gözyaşlarını silerek kendinden emin bir ses tonuyla konuştuğunda, gülümsedi Asaf."Gitmem."
Bir süre sessizce birbirlerine baktılar o sırada Asaf pembeleşmiş yanağı okşamıştı."Bugün kontrole gidecek miyiz?"Minmin'in sorusuyla yan tarafa döndü ve komodinin üzerindeki telefonundan tarihe baktı."Yok bebeğim.Bugün gitmiyoruz."
Telefonu geri koyacakti ki gördüğü mesajlarla kaşlarını çattı."Ne oldu?"Minmin Asaf'ın değişen yüz ifadesine bakarken merakla telefonun ekranına bakmaya çalıştı ama pekte başarılı olamamıştı.
"Ne oldu?"Bir daha tatlı tatlı sorduğunda aldığı cevap dudaklarına konan bir öpücük olmuştu."Reddedeceğimiz bir şey oldu."Dedi Asaf.
"Ne oldu?"Üçüncü soruşunun sonu ,eline verilen bir telefon olmuştu.Minmin gelen mesajlara bakarken Asaf'ın aksine kaşları şaşkınlıkla havalanmıştı.
Asef:Kardeşim. Bu akşam yemeğe davet ediyor babam.
"Gidelim mi?"Diye sordu Minmin ama Asaf'ın pek bir gönülsüz olduğu belliydi."Asaf..Dede ve amca olacaklar.Belki bu daveti kabul etmeliyiz."
Asaf sıkıntılı bir nefes vererek, Minmin'e baktı.
"Peki,sen nasıl istersen hayatım."
°。
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
