Chapter 27
Illicit pages and phantom distress
Under the sun light full of sublime, in the young morning of January twenty and six, I look at him on his white short sleeves polo as his skin looks like gleaming.
The skies were blue when I saw him smiled at me, the green grasses were applauding as he stepped his feet on the earth, the brown dried leaves scattered from the small pathway of our apartment serves as confetti like everything is honored to be under his presence, and there's a dazzling haze in the air making everything seems like a dream under the mist.
Nanatili akong nakatayo sa sala habang nakangiting magkakrus ang mga braso sa dibdib at pinapanood siyang unti-unting lumapit sa akin.
"Good morning," he greeted roughly as he placed something on the sofa.
His scent immediately planted its territory towards my sense of smell while I watch every actions of him with a small smile on my face.
My eyebrow raised. "Hmm,"
Humarap siya sa akin bago magpakawala ng buntong hininga at pasadahan ang kaniyang buhok.
"Wala si Shabina?" tanong niya ng ilibot ang tingin sa lugar.
Umiling ako—nanatili sa aking puwesto. "May binili sa Naga,"
Tumango siya at nang bumaling sa akin ay siyang pagkunot ng kaniyang noo dala ang takang mga mata; marahil dahil sa aking kaninang pang pagtitig sa kaniya.
"What?" he asked under his breath.
Ang aking mga mata ay walang habas na sinuri ang kaniyang itsura. Suot ang puting short sleeves polo shirt ay inabanduna niyang bukas ang tatlong butones, at sa suot na maong pants ay ipinares niya ito sa kaniyang puting sneakers. Dumantay ang aking tingin sa kaninang niyang dalang nakahimlay ngayon sa sofa at hindi mawari kung ano dahil sa laso nito.
"What is that?" tanong ko bago i-nguso ang kaniyang mga dala.
Kinamot ang batok ay binasa niya ang pang ibabang labi bago ngumuso.
"Wine and...I don't know. Josephine baked something I am not familiar with, when she knew that I'm going to meet your family," he said with a hint of nervousness on his voice.
Sinulyapan niya ako at nabasa ko sa kaniyang mga mata ang paninimbang marahil ng aking reaksyon.
I chuckled before I went to him, as my white off shoulder dress sway while I made my steps.
"Kinakabahan ka," sambit ko at agad tumungo ang mga kamay sa kaniyang kuwelyo.
Bahagya ko itong inayos at siyang namang muli niyang pagpakawala ng malalim na hininga.
"Is it bad?" he asked—didn't even bother to deny what I stated.
Mas lalo akong napangiti bago umiling. Matapos mag-ayos ng kaniyang kuwelyo ay siyang pagpahinga ng aking mga kamay sa magkabila niyang balikat.
"You look just fine," I whispered and smiled sincerely.
Lumuwang ang pagkakakunot ng kaniyang noo bago may karausan na magpakawala ng buntong hininga. Ang kaniyang mga braso ay unti-unting bumalot sa aking bewang at marahan pa akong hinapit palapit.
Naliyo na sa kaniyang samyo ay siyang bahagya kong pagtingkayad at pagpatak ng halik sa kaniyang pisngi.
"Thank you," I whispered.
I lay my head onto his chest cherishing every portion of overwhelming feeling that made my knees quivered. I don't know if I deserve these kind of things, the segment of guessing what things to impress. My heart moved in a warm way knowing this human right in front of me, has done an effort for me.
BINABASA MO ANG
The Endgame and Mischief
Teen FictionGrieved for the spoken words, Mourn for the memories on hold, Tears like a domesticated fall How could I remain the desire for so long? You lay down the rules, put down the knight and pawn, We played chess, I never thought, I was playing with death...
