The Endgame and Mischief

CHAPTER THIRTY-THREE

Chapter 33
The chamber of the past

Suffering molds human. Human detest suffering.

Being on service for at least two years made me realize that we always walk or go into process wherein the pain will halt briskly. Of course, who wouldn't? The suffering will stop. The cries and misery will turn into laugh and vivacity. So I guess, who wouldn't? Who wouldn't be desperate just to pay for the price?

We'll endeavor or dare even if it just for the meantime, even if it just a band aid into a bullet hole.

Yet, as Nurses and Doctors, we ask for the pain to stop too. For the suffering to end, but we do not grant our patient's wish like how Genie in a bottle will do, too quick like a blink of an eye...even we wanted to. Some patient somehow told us; I'm in pain just give me morphine or it's just a simple wound, just cut the gauze and made the bleeding to stop...but we don't do that, a kind of quick process.

As nurses we need to know the causes of the pain or what are the roots to be cut, because sometimes swift process wouldn't last for a long time.

We are blinded by the thought of; make the bleeding to stop, to never be hurt, or never be in pain, without indeed being aware of what are really the cause. When in fact that's really the thing that should be solve...as the reason of, somehow we aren't prepare enough for the truth or perhaps, we will never be.

"Ikaw ba iyong sinasabi ni Adie na bagong Nurse?"

Agad akong natigilan sa pagkolekta ng mga maruruming bed sheet at pillow cases nang mag-angat ng tingin sa matanda.

Ang kaniyang mukha ay maaliwalas dahil katatapos ko lamang siyang paliguan. Ang kaniyang noo ay may maliit na kunot habang ang mga mata ay bahagyang nanliit.

Ngumiti ako bago tumango. "Ako 'nga po, ako po si Marah,"

Nagpatuloy sa ginagawa ay nahuli ko ang kaniyang pagtango sa gilid ng aking mata.

"Bago ka lang ba dito?" tanong pa ng matanda.

Umiling naman ako. "Galing lang po ako ng E.R. unit, lumipat po ako dito,"

Hindi na siya sumagot pa at siya namang pagpatuloy ko sa aking ginagawa. Nang matapos ay agad kong tiningnan ang kaniyang chart na nakalagay lamang malapit sa kaniyang kama.

"At dahil napainom ko na po kayo ng gamot, kailangan niyo na pong matulog. Bukas po, alas nuebe ng umaga ay bibisitahin po kayo ni Dr. Del Roman para sa Check-up niyo," tuloy-tuloy kong sabi.

"Aba'y hindi na ba ako puwedeng manood ng TV?" dismayado niyang tanong—hawak na ang remote. "May inaabangan pa naman akong drama tuwing gabi,"

Nag-angat ako ng tingin bago ngumiti sa kaniya—hindi ko maiwasan na maalala sa kaniya ang aking Lola, simula sa malamyos na hagod ng kaniyang titig at malumanay ngunit istriktong boses.

"Nako po, Lola Anita," ani ko—nang makita sa chart ang kaniyang pangalan. "Hindi po puwede, baka pagalitan po tayo ng Doctor niyo,"

"Hindi naman iyon nagagalit si Doctor Del Roman, ang lagi niya lang bilin sa akin ay wag masiyadong mag-isip," katwiran nito nang lumapit ako sa kaniya at kunin na ang remote.

"Mahirap pong magalit ang mabait," sambit ko na ikinahalakhak ng matanda.

"Mas gusto kita kaysa duon sa Gina," aniya nang tuluyan ko na siyang inihanda sa pagtulog.

Ngumiti lamang ako.

"Kamukha mo 'rin iyong apo ko," dagdag niya pa.

Muli lamang akong ngumiti bago inayos ang pagkakakabit ng dextrose sa kaniyang kamay nang hindi niya ito masagi.