The Endgame and Mischief

CHAPTER THIRTY-ONE

Chapter 31
...she let go and look back

Standing at the holy ground where life ends, the vast earth where hearts doesn't beat, and buried deep from the ground. The blue feeling in a shape of tears, died flowers, dried leaves, one last goodbyes, and memories that'll soon fall apart.

As the clouds submerge the sun it gives a kind of white or gray light that sheathed the whole place. The reed sings in chorus as the hollering heightens.

"Marah..." narinig kong namamaos na tawag ng aking katabi. "Kanina ka pa tinatawag ni Tita Shane,"

"Alam kong mahirap pero gusto kasi ni Shabby..." sa hindi mabilang na pagkakataon ay narinig ko nanaman ang paghikbi ni Femella. "Alam mo naman...na gusto 'nun lagi na nasusunod ang gusto niya,"

Nanatili ako sa aking pagkakaupo, hindi nagbigay ng kahit anong reaksyon sa kaniyang sinabi.

The shades I am wearing right now gives shadows to my vision, giving black oak to everything that I laid my eyes on. Nanatili akong nakatitig sa aking harapan, tila kinakabisado ang tekstura ng bawat bulaklak, ang bawat kulay nito na tila naging pintura dahil ang paligid ay nawalan na ng kulay.

Nanatili sa aking puwesto ay siyang pagpatuloy ng kaniyang pamilya sa pagtungo sa unahan upang magbigay ng maiikling mensahe na nabigo silang sabihin ng si Shabina ay nakatayo pa sa kanilang harapan.

I wonder, what will be the use of it right now? Kasi iyong gusto nilang padalhan ng kanilang mensahe ay nasa kanilang harapan, sa malamig na laman ay nakahimlay, at tuluyan ng tinanggalan ng dugo, hindi na ma ipoproseso ang kahit anong papuring kanilang sabihin.

Bakit ngayon lang? Bakit ngayon lang nila naisip kung gaano ka importante si Shabina? Bakit ngayon lang nila nakita ang mga maliliit na bagay na alam kong pinaghirapan niya una pa lang? Bakit ngayon lang na wala na siya?

A lone tear escape from my eye as her father soon followed her mother on giving a public message. Humihikbing humilig sa aking balikat si Diether, hindi na halos makahinga.

"Shabina's a good girl..." Panimula ng kaniyang Papa.

Mas lalong naiyak sina Femella at September sa aking likod.

I realized that, this is the only moment that they've realized that Shabby's human too, she bleeds, cry, and fall down. This is the moment where they reminisce her right doings and good history, yet when she's still living, they filled her with her mistakes and imperfections.

Ayokong tumayo sa harap ng kaniyang pamilya at sabihin ang mga parirala na sinabi ko na sa kaniya, ayokong sabihin sa harap ng maraming tao ang mga bagay na namamagitan lamang sa aming dalawa, bakit ko papatunayan ang magagandang bagay at salita sa kanila, kung nasabi at naparamdam ko na 'rin naman sa kaniya?

Those precious little things will only remain between the two of us. Iyon ang bagay na alam kong ipagdadamot ko...hanggang sa huli.

Nang bumaba ang bulto ng kaniyang Papa ay siyang pag dapo na ng iba't ibang mata sa akin, dala ang kanilang paghihintay, simpatya, o marahil ay awa dahil ngayon ay hahanapin ko na ang magagandang salita upang idikit sa huling pagkakataon sa kabaong ng aking kaibigan.

Bumuntong hininga ay siyang tuluyan kong pagtayo, narinig ko pa ang matunog na pagbuntong hininga ni Diether nang ako'y magsimula ng humakbang patungo sa mikropono.

Sumasabay sa ihip ng hangin ang pagsayaw ng laylayan ng aking suot na itim na bistida, ang suot na sunglasses ay bahagyang inayos sa tulay ng aking ilong at siyang pagpakawala ko ng malalim na hininga.

Wala akong kahit na sinong tiningnan sa kanila, maging ang malamig na ekspresyon ay nanatili at hindi manlang makaramdam ng kahit ano nang manatili ako doong nakatayo sa iilang Segundo.