Finding my way back (KOV #4)

Fleeting Moment

**************************

Gabriella Cecelia Rios

Since neither of us can see a thing, I don't have any idea where we are but we've been traveling for a long time. An hour? Two? Or two and a half hour? I'm not sure either but the time doesn't really matter now. Why? These people are about to kill us or didn't the lady said earlier that Psyche and I are gonna become bait for zombies?

Honestly, all I can think about is West. My mind is filled with his images, our fleeting happy memories together are playing back and fourth countless times in my head. I'm not sure but some people tend to have this kind of experience when they are about to die, so am I really dying now?

A few minutes more had passed, the vehicle suddenly stopped then I heard that somebody had turned off the engine now and I think everyone is slowly getting out of the car. I can hear their footsteps, one by one. I think we've already arrived at the Golden Gate Bridge.

"Nandito na tayo, palabasin niyo na agad silang dalawa". Mautoridad na utos ng babae sa mga kasama niya. Matapos niyang sabihin ang mga salitang iyon, wala akong ideya kung sino ang gumawa pero may nag-tanggal ng takip sa mata ko.

I can see at least seven people, si Skylar lang talaga ang walang suot na maskara kaya nakikilala ko siya habang ang iba naman ay naka-takip ang mukha kaya wala akong ideya kung ano'ng itsura nila. Isa lang ang nasisigurado ko, mayroong babae sa kanila. Hindi ko nga lang alam kung sino sa kanila, pero hindi rin naman iyon mahalaga dahil katapusan na namin ngayon.

Isn't it weird to think that I'm curious about their identity when I'm about to die?

"Lumakad ka na palabas". Malumanay na aniya ng lalaki sa'kin.

Hindi ako sumagot sa kaniya, sa halip ay dahan-dahan na lang akong lumakad palabas ng sasakyan. Ako ang unang naka-baba habang nasa likuran ko naman si Psyche na kasalukuyang seryoso ang ekspresyon, mukhang napagod na ata siya sa kakasigaw at pakikipag-talo dahil kanina pa nila iyon ginagawa. Nagalit na kase si Skylar kanina kaya tumigil na sila.

"Do it now, Dr. Alejandro want us to release every single ZV95 infectees because he wants to take over the city first. Tie them properly or I will do the same thing to all of you". Ani ni Skylar. Seryoso na rin ang ekspresyon niya pero bakit ganito ang nararamdaman ko?

Kung kanina ay natatakot ako, ngayon ay nawala na ito. Hindi na ako masyadong nag-aalala o natatakot kahit na alam kong ito na talaga ang katapusan ng buhay ko. Normal lang ba na ganito ang maramdaman ko?

Kapwa kami itinali ng mga lalaki, pinag-mamasdan ko lamang sila pero hindi ko naman mabasa ang mga ekspresyon nila dahil mga mata lamang nila ang nakikita ko ngayon. Ang mga mata nila ay pare-parehas na mayroong tinatagong sakit, sama ng loob, hinanakit, at lungkot pero hindi nila ito nilalabas.

Ang isa sa kanila ay mag-kaiba ang kulay ng mga mata, ang ganda nito. Hindi ko maiwasang mamangha pero hindi ako nag-salita tungkol doon, hinahayaan ko na lamang sila na gawin ang mga trabaho nila para hindi sila mapahamak.

Sigurado akong ginagawa nila ang bagay na 'to dahil may nais silang gustong protektahan. Maaaring pamilya, kaibigan o kasintahan. Isa pa, parang kanina ko pa tinanggap na hanggang dito na lang ang kwento ng buhay ko. Sa haba ng byaheng nilakbay ko, ito na pala ang katapusan. Narating ko na pala ang dulo ng kwento ko, ni hindi ko man lang namalayan.