07.04.2020
Geçmişi ardımda bırakıp önümü döndüğümde bile karşıma geçmişim çıkıyordu. Tüm yönlerim artık birbirine karışıyordu ve ben doğru yönün neresi olduğuna bir türlü karar veremiyordum.
Etrafımda bir fırtına vardı. Beni oradan oraya savurup güc...
103 Gün, ağırlıklı olarak dram kitabı. Ben İyem'in psikolojisini işlemeye çalışıyorum. İyem, karakter olarak duygu geçişleri hızlı olan biri. İçinde bulunduğu psikoloji de, bunu daha belirgin yaşamasına sebep oluyor.
Yani İyem, bir sahnede kahkaha atarken, diğer sahnede ağlayabilecek bir karakter ve zaten bunu yapıyor.
İnsanlarla güzel bir geçmişi yok, bundan dolayı kendini bir şeyler inandırması normalden çok daha zor oluyor. İstese de istemese de, hep şüpheyle yaklaşıyor.
Yıllarca zihninin içinde dönüp durmuş düşüncelerden hemen sıyrılıp da devam edebilecek biri değil.
Günler azaldıkça, işler onun için daha zor bir hale bürünüyor.
İyi veya kötü, eleştirilerinizi okumayı seviyorum. Kendime bir pay alabileceksem, onu almaya ve öyle ilerlemeye çalışıyorum çünkü bunu yapmanın beni geliştireceğini düşünüyorum.
Bölüm çok uzun, lütfen yorumlarınızı benimle paylaşın, çok heyecanlıyım.
Güzel okumalar! 💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⏳
Bölüm şarkısı: Evden Uzakta - Korktuğum Her Şey Yatağın Altında
⏳
Zihninin içinde bir sürü şey dönen bir insandım. Zihnimin içinde dönen o şeyler, en büyük korkularımdan sadece birkaçıydı. Sırf bu yüzden kendi zihnimin içine çekilmeyi sevmez, bunun olmasını hem istemez hem de bundan hep kaçmaya çalışırdım.
Çok uzun bir zamandan sonra kendi isteğimle kendi içime çekilmiştim ve dediğim gibi, kendimi bir esir gibi hissetmiyordum. Hatta bu öyle bir şeydi ki, sanki hiç kendi zihnime hapsolmamış gibi hissediyordum.
Hissettiklerimi tam olarak böyle tanımlayabileceğimi düşünüyordum ama aynı zamanda bu hisleri nasıl tanımlarsam tanımlayayım eksik olur gibi geliyordu.
Sürekli korkuyla kasılıp duran kalbim, artık heyecandan da kasılıyordu. Korkudan titreyen bedenim, hissettiğim güzel duygular sayesinde de titriyordu.
Korku yine içimde bir yerdeydi ama hissettiğim şeyler öyle güzeldi ki, birkaç dakikalığına bile olsa o korkuyu gölgeleyebiliyorlardı.
Korku yine de oradaydı. Orada olmaya devam edeceğini biliyordum ama yine de bu hissettiklerimi hissedebildiğim için seviniyordum.
Bir rüyanın içindeymiş gibi hissediyordum ve çok sevdiğim bu rüya, en güzel yerinde birdenbire bir kâbusa dönüşecekmiş gibi geliyordu.
