07.04.2020
Geçmişi ardımda bırakıp önümü döndüğümde bile karşıma geçmişim çıkıyordu. Tüm yönlerim artık birbirine karışıyordu ve ben doğru yönün neresi olduğuna bir türlü karar veremiyordum.
Etrafımda bir fırtına vardı. Beni oradan oraya savurup güc...
Ben geldimmm. Bir kere yanlışlıkla silinen ve zor kurtardığım, bir de gece düzenlerken yanlışlıkla yayımladığım bu bölümle geldimkföeşfmlekfk
Yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin, okumayı çok seviyorum. 🤍
Umarım beğenirsiniz, güzel okumalar. 🤍
Bölüm şarkısı: Fikret Kızılok - Kalbim
"Kalbim, dayanmak artık kolay değil. Bırakacak gibisin yarı yolda."
-Fikret Kızılok / Kalbim
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⏳
100 saat.
Tek bir saniye bile benim için önemliyken, hayatımda ilk kez bencillik yapma isteğiyle dolmuştu bedenim.
Çünkü ben bir daha bu dünyaya gelemeyecek kadar ölü hissediyordum kendimi. Bir daha yaşamaya fırsatım olmayacaktı ve ben bu hayatta çok normal olan bir şeyi bile merak ediyordum.
Bazen, çok küçük bir an için bile olsa, hayatım böyle olmasaydı eğer nasıl olurdu diye düşündüğüm oluyordu.
Tabii ki de o hayallerimin içinde kardeşim benden alınmamış oluyordu.
Mesela kardeşimle dünyayı gezebilirdim.
Başımı hafifçe iki yana salladım.
Bu konulara ve bu hayallere dalmam benim için hiç iyi bir seçenek değildi. Hele şu an, bu kesinlikle yapmamam gereken bir şeydi.
Kaldıramam demek istemiyordum artık, çünkü ben şu saatten sonra neyi kaldırıp neyi kaldıramayacağımı bile bilmiyordum. Ne zaman kaldıramıyorum desem, bir şekilde atlatıyordum. Öylesine bir anda bile kaldırıyordum, diyemiyordum ama atlatıyordum işte.
Derin bir nefes aldım.
100 saat.
Hiç beklemediğiniz cümleler, hiç beklemediğiniz kişiden gelince anlamı biraz daha artıyordu sanki.
Aslında anlam aynıydı da, bizim bakışımız değişikti. Önemli olan bu cümleleri kuran kişileri tanıyıp tanımamak değildi. Mesela kendim, kendime bu cümleleri kursam bir anlamı olmazdı.
Aslında en çok o zaman anlamlı olmalıydı bu durum ama ben kendime yabancıydım sanki. Herkes bana, benden daha yakın gibiydi.
Bir insanı bütün yapan parçalar vardı, benim bu parçalarımın çoğu can çekişiyordu ve çoğu ya birbiriyle ters düşüyordu ya da benimle.
