07.04.2020
Geçmişi ardımda bırakıp önümü döndüğümde bile karşıma geçmişim çıkıyordu. Tüm yönlerim artık birbirine karışıyordu ve ben doğru yönün neresi olduğuna bir türlü karar veremiyordum.
Etrafımda bir fırtına vardı. Beni oradan oraya savurup güc...
Bölüm için her zamanki gibi çok heyecanlıyım... Yorumlarınızı bekliyorum, umarım beğenirsiniz.
Güzel okumalar. 🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⏳
Bölüm şarkıları: Cem Adrian - Geçecek Seren Saraç - Görmüyorsunuz Hande Mehan - Sen Beni Güzel Hatırla Sting - Fragile
⏳
Düşüncelerimden kaçmak istemediğim zamanlarım nasıldı, hatırlayamıyordum. O kadar uzun zamandır böyleydim ki, öncesi bana çok uzak geliyordu. Aslında öncesi neredeyse silinmişti, hatta bazen öyle anlarımın olup olmadığından bile emin olamıyordum.
Unuttuğumda sorabileceğim biri yoktu, yanlış hatırlayıp hatırlamadığımı öğrenebileceğim biri de yoktu.
Bugünler de geçecekti, bitecekti.
Geçmesi ve bitmesi lazımdı.
Bu hisler geçmedikçe, bitmedikçe daha büyük hayal kırıklıklarına düşüyordum ve ben artık böyle olmasını istemiyordum.
Böyle oldukça, içimdeki o umut sarsılıyordu; artık o sarsıntıyı bile kaldıramıyordum. Önceki hallerim çok iyi olmasa da, daha umutlu olduğum anların olduğunu hatırlıyorum.
O zamanlar da elimde bir şey yoktu, zaten benim elimde hiçbir zaman bir şey olmamıştı. Ama yine de o zamanlar umudumu daha taze tutabiliyordum.
Sürekli aynı şeyleri düşünüp duruyordum çünkü kendimi sürekli aynı durumların içinde buluyordum.
Düşünmek istemiyordum, sürekli aynı durumların içinde de olmak istemiyordum ama benim bunları istemiyor olduğum gerçeği; bunları engellememe yetmiyordu. Sürekli kötüyü düşünmekten, en içimde umudu hissederken bile ona odaklanamamaktan ben de memnun değildim.
Ben artık kimsenin beni anlamasını beklemiyordum. Yine de kendimi açıklamaya çalışıyordum, kimse beni duyamasa bile; kendi içimde kendimi açıklıyor ve çırpınıp duruyordum.
Kimseye kızmıyordum. Ben, kendimden başka kimseye kızmıyordum. Bir şeylerden bu kadar çabuk etkilenebildiğim için, bir şeyleri kolay bir şekilde aşamadığım için kendime kızıyordum. Birilerinin beni görmemesine değil de, o kadar kötü bir hâle düştüğüm için kendime kızıyordum.
Çok kızıyordum, bu yüzden düştüğümde acımı yaşamama fırsat bile vermeden kalkıyordum ve devam ediyordum. Anlattıklarım, düşündüklerim içimdeki bu şeylerden sadece çok azıydı.
İyi olmadığımın, iyi olmak için çabalamadığımın farkındaydım ama elimden geleni yapıyordum. Sadece elimden çok fazla bir şey gelmiyordu.
