07.04.2020
Geçmişi ardımda bırakıp önümü döndüğümde bile karşıma geçmişim çıkıyordu. Tüm yönlerim artık birbirine karışıyordu ve ben doğru yönün neresi olduğuna bir türlü karar veremiyordum.
Etrafımda bir fırtına vardı. Beni oradan oraya savurup güc...
9.Bölüm, "Belki de kırıklar sabit kalıyordu da, sarsılan ben oluyordum."
Yine ben geldimmm, umarım iyisinizdirr 🤍
Çooook uzun bir bölümle geldim hem dee. 9 bin kelimeden biraz fazla... Çokça yorum yapar mısınız lütfen, çok seviyorum okumayı 🥺
4-5 bölümü bilgisayarım ve telefonum bozuk olduğu için başka bir bilgisayardan yazıyordum ve bilin bakalım ne oldu? O da bozuldu 🥺 Hayır teknolojik aletlerle bir sorunum yok...
Bilgisayarım tamirden geldi, dedim ee kim tutar seni? 2-3 günde bitirdim ama bir şey tutabilirmiş beni... Tam düzenlemeye gelince bozulan İnternetfköefje neyse gelebildim ya sonunda, mutluyum o yüzden 🤍
⏳
Bölüm şarkısı: Antimatter - The Weight Of The World
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⏳
Bir yerden kaldırıldığımı hissettiğimde bilincim bir avizenin ucunda savunmasız bir şekilde sallanıyormuş gibi hissediyordum.
"Düşüyorum," diye bağırmaya çalıştım güçlükle ama kulaklarıma yüksek bir ses gelmedi, neler olduğunu bile anlayamamıştım.
Biri dalga geçer gibi bir ses tonuyla, "He düşüyorsun," dediğinde bile gözlerimi aralayıp bakamamıştım. Ses zihnime düştüğünde, ben daha sahibini kavrayamadan sanki bedenim kim olduğunu anlamış gibi gevşedi. Belki de bir rüyanın içindeydim çünkü her şey kesik kesikti.
Kesik ve eksik.
Başımı oynatmaya çalıştım ama başarılı olup olmadığımı bile kavrayamadım, sanki uykunun kollarında sıkışıp kalmıştım ama halimden de memnun gibiydim.
Bir yere yattığımı tekrar hissettiğimde yerimde kımıldanıp ne olduğunu anlamlandıramadığım birkaç şey mırıldandım.
"Gelmesinler," dedim bilincim daha net yerine geldiğinde. "Evime." Sonra dudaklarımdan çıkan şeyi yeni kavramış gibi bilincim cızırtılı bir sesle yerine geldi ve ben korkuyla gözlerimi açıp geriye doğru kaçmaya çalıştım. "Evime gelmesinler. Geldiler mi?" dedim başımı hızlıca yattığım yerden kaldırmaya çalışarak.
"Şşh," Üzerime bir şeyin serildiğini hissediyordum. Ağrıyan tüm hücrelerim kendilerini bana tekrardan hatırlattığında yüzümü buruşturarak dudaklarımın arasından bir inlemenin kaçmasına izin verdim. "Benim, Koral." Gözlerimi kırpıştırıp başımı çevirdim ve bir siluet şeklinde duran ona baktım. "Güvendesin." Uzaktan geliyormuş gibi gelen ve güven veren sesini duyduğumda, endişelerim parçalara ayrılarak etrafa saçıldı.
