07.04.2020
Geçmişi ardımda bırakıp önümü döndüğümde bile karşıma geçmişim çıkıyordu. Tüm yönlerim artık birbirine karışıyordu ve ben doğru yönün neresi olduğuna bir türlü karar veremiyordum.
Etrafımda bir fırtına vardı. Beni oradan oraya savurup güc...
Her anlamıyla ayrı olacak bir bölüm bu. Okuduğunuzda ne demek istediğimi anlayacaksınız.
Sizi ve yorumlarınızı söyledim.
Lütfen yorumlarınızı benimle paylaşın.
Sizleri seviyorum, güzel okumalar! 🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⌛
Cem Adrian - Küçüğüm İkiye On Kala - Depresyon Güzelim
⌛
Göğsümde bir sürü kurumuş çiçek vardı. Yıllarca, onları canlandırmak için uğraşmıştım ama ne sevgi ne de emek onları canlandırmama yetmemişti. Şimdi ise onların yavaşça canlandığını hissediyordum. Bu bana kendimi öyle güzel hissettiriyordu ki, bunu kelimelerle nasıl tarif edeceğimi bilmiyordum.
Gülümsüyordum, kahkaha atıyordum, mutlu oluyordum ve o çiçekler yavaşça canlanıyordu. Bu kadar basit miydi derseniz eğer, evet, her şey işte bu kadar basitti.
Ben zaten gülüşümle anımsanmak istiyordum. Bir gün, bir zihne düşeceksem eğer, ilk hatırlanmasını istediğim şey gülümsemem olsun istiyordum.
İyem Erden güldü, sevdi, yaşadı. İyem Erden öyle çok güldü ki, bir hayalini gerçekleştirdiğinde sığamadı yeryüzüne, gökyüzünde kendine bir yer buldu.
Hayali bile çok güzeldi.
Zaman kavramımı yitirdiğimi hissediyordum. Olayların üzerinden tam olarak ne kadar süre geçtiğini bile kestirebilecek bir noktada değildim. Dün yaşadığım bir olay bile çok eskide kalmış gibi hissedebiliyordum. Ya da yıllar önce yaşadığım bir olayı, daha yeni yaşadığımı düşünebiliyordum. Biliyordum ki bunun sebebi kendime çok yüklendiğim ve zihnimin içinin çok karışık olmasıyla ilgiliydi.
