103 GÜN

14. Bölüm "Fark etmedikleri acımda kendimi kaybetmiştim."

14. Bölüm, "Fark etmedikleri acımda kendimi kaybetmiştim."

Vizelerim yüzünden geçiken ama en uzun bölüm olan bölümle geldim.

Umarım beğenirsiniz vee umarım iyisinizdir. 🤍

Yorumlarınızı bekliyorum, aşıırrıı heyecanlıyım 🥺🤍

Güzel okumalar!

⏳

Bölüm şarkısı: ShamRain - Usvameri

⏳

Zaman kendini sürekli tekrar eder, bir yerlerde bir çocuğun yıldızı her zaman söner.

Başımı hafifçe iki yana salladım.

Söndürülür.

Küçüklüğümden beri bir şeylerden korktuğum için bu duruma alışmıştım ama alışmak benim için çok zor olmuştu. Her gün bir şekilde gözlerimi bu dünyaya ve bu dünyadakilere açıyordum. Bir anda bir şeyler oluyordu; ben de kendimi o şeylerin sonucunda korkularıma yeni korkular eklenmiş bir şekilde buluyordum. Ya da hayır, bulamayıp sadece kendimi aramakla kalıyordum.

Kendimi bulmam zor oluyordu çünkü tek parça değildim, artık bulamadığım parçalarımın peşinde koşacak biri de değildim. Kendimi kaçıncı plana atmıştım bilmiyordum ama bazen yorulup aramayı da bırakıyordum. Korkularımın avucunda, gözlerim sımsıkı kapalı öylece bekliyordum.

Zor da olsa kendimi bir şeylerden korkup durmaya bir şekilde alıştırmıştım, zaten alışamasam bile bir şey değişmeyecekti ama Koral'ın o adamla iş birliği içinde olması düşüncesi, içimdeki çözülemeyen denklemde bir korkudan çok daha fazlasıydı.

Olması imkansız bir şey değildi ama o imkanları ellerim yara bere içinde kalsa bile ellerimle tek tek parçalamak isterdim. O parçaları herkesten uzakta olan kalbime gömer ve bir şekilde nefesimin o parçaları çürütmesini sağlardım.

Koral'ın gözlerinde o ihtimali göremiyordum, her şeye şüpheyle yaklaşan ben, ona yaklaşırken tüm şüphelerimi arkama saklıyordum ve Koral şüphelerimle yüzleşmesin diye ona arkamı hiç dönmüyordum.

Güvenin ne demek olduğunu unutmuş varlığım onun etrafındayken güveni hissediyordu. Dışarıdan gören bir göz bunun mümkün olmadığını söyleyebilirdi ama bir şekilde mümkündü işte.

Benim kelimelerim çoktu ama bazen bazı durumları anlatmama yetemiyordu, böyle anlarda kendimi bir anlam denizinin içinde yüzmeyi biliyormuş ama ayağıma kramp girmiş gibi hissediyordum. Boğuluyordum ama ölemiyordum çünkü anlamların olayı buydu, boğardı ama öldürmezdi. Boğulurdun ama ölmezdin.