07.04.2020
Geçmişi ardımda bırakıp önümü döndüğümde bile karşıma geçmişim çıkıyordu. Tüm yönlerim artık birbirine karışıyordu ve ben doğru yönün neresi olduğuna bir türlü karar veremiyordum.
Etrafımda bir fırtına vardı. Beni oradan oraya savurup güc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⏳
Benim ölümüm bile kimseyi ağlatmazdı.
Ben kimsenin kalbine dokunamazdım, kalbinin yanından bile geçemezdim.
Ben konuşsam kimse dinlemezdi, ben ağlasam kimse görmezdi. Bu film, defalarca kez izlendi. Defalarca kez aynı filmde oynadım.
Yaşamayı çok isteyen biri olarak ölümüme gün sayıyordum ve bunu yaparken yaşamaktan da çok uzaktım.
Bunca şey olduktan sonra zihnimin iyi kalmasını bekleyemezdim, beklememiştim de zaten.
Hastalar, hastalıklarını kabullendiklerinde bu iyi bir gelişme sayılırdı. Peki ya yaşayanlar ölü olduklarını kabullendiklerinde ne olurdu? Bunu ben yaşadığım halde, biri bana bu soruyu sorsa cevabını veremezdim.
Diken de kopardığın güle ait değil mi? Dokunurken canını yakıyor diye gülün gövdesini ayırmak adil mi?
Ben yolun sonuna geldiğimi düşünürken aslında yanlış yöne yürüdüğümü ve bu yüzden de amacımdan daha da uzaklaştığımı görmüştüm. Kendi gözlerimle görmüş, kendi ayaklarımla gitmiştim. Ben artık amacımın ne tarafta kaldığını bile kestiremiyordum. Pusula doğru yönü kaybetmemişti, pusula doğru yönü gizlemişti.
Kapının önünde, birkaç saniye öylece etrafa bakındım. Kalkmam gerekiyordu, onun izlerini hayatımdan silemezdim ama bu evi temizleyip bu evden silebilirdim belki.
Hiçbir şeye halim yoktu, hareket edecek gücü nasıl bulacağımı bile bilmiyordum ama önce banyo yapıp sonra da etrafı temizlemem gerekiyordu. Aksi takdirde ben bu evde daha fazla duramazdım, bir yerlere rahatça dokunamazdım.
Elimi yere yaslayıp kalkmaya çalıştım, canım yandı. Diğer elimle de denesem aynı şey olacaktı, biliyordum. Acıya dayanmaya çalışarak güçlükle ayağa kalktım. Her şeyi birbirine katıp çığlık atarak ağlamak istiyordum ama o güce de sahip değildim. Derin bir nefes aldım, bu bile yine canımı yakmıştı.
Gözlerimi sıkıca kapattım, buna da dayanabilirdim. Temizleyip dinlenirdim, bu kadar basitti.
Yavaş adımlarla banyoya doğru yürüdüm ve tüm banyoyu gezip kamera ve dinleme cihazı var mı diye kontrol ettim. O adam bunu bile yapardı, biliyordum. Akla gelebilecek bütün çirkinlikler o adamda vardı, sonu veya bir sınırı yoktu. Ve ben keşke o hayatıma hiç girmeseydi bile diyemiyordum çünkü o hayatımda olmasaydı kardeşim de olmazdı.
