07.04.2020
Geçmişi ardımda bırakıp önümü döndüğümde bile karşıma geçmişim çıkıyordu. Tüm yönlerim artık birbirine karışıyordu ve ben doğru yönün neresi olduğuna bir türlü karar veremiyordum.
Etrafımda bir fırtına vardı. Beni oradan oraya savurup güc...
11. Bölüm, "Aklımın ipleri birbirine dolandı, kalbim o iplere takıldı."
Merhabaa 🥺
Nasılsınız? Umarım iyisinizdirr
Lütfen yorumlarda buluşalım olur mu? Çok merak ediyorum düşüncelerinizii 🤍
Sizleri seviyorum, güzel okumalarr
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⏳
Bölüm şarkısı: Cem Adrian - Şimdi Rahat Uyu
⏳
İnsan doğuyordu, yaşıyordu, geçip gidiyordu bu dünyadan. Bir şekilde bırakıyordu izini buralarda bir yerde. Bir sokaktan geçiyordu, orada kalıyordu izi. Bir denize giriyordu, deniz hatırlıyordu onun nefesini.
Ben doğmuştum, yaşamak buysa eğer yaşamıştım da. Birden fazla sokaktan geçmiştim ama izi saklanmaya değer bir insan değildim. Bir denize girdiğimi bile hatırlamıyordum, benim nefesim hiç ulaşamamıştı denize. Bu deniz için bir kayıp mıydı bilmiyordum ama denizi çok seven ve denize bir çok anlam yükleyen benim için, bu oldukça büyük bir kayıptı.
En duygusal anında kelimelerini satırlara döken bir yazar gibi, tane tane zihnimdekileri dökmüştüm avuçlarıma. Avuçlarımdan taşanlar boşluğun içinde süzülerek havada asılı kalmış ve bir zaman sonra kendini imha edeceğim derken tekrardan zihnimin içine dolup patlamıştı.
Avuç çizgimden yaptığım yollara savrulan cümleler, hiç beklemediğim bir anda yolda titreyerek yürüyen bana çarpıp canımı acıtmıştı.
Bu sefer kaçmamıştım, koşmamıştım, bakmamıştım.
Aslında ben; kaçamamıştım, koşamamıştım, bakamamıştım.
Kelimeler yollarımı kesmiyordu, aksine uzatıyordu ve ben o kelimelere karşı her seferinde bir şekilde yeniliyordum. Kazanmanın ne demek olduğunu unutmuş, artık kazanacağıma dair umudumu yitirmeye başlamıştım.
Kalbim asrı geçmiş, bir yol tabelasında durmuştu. Son atışını yol tabelasının üstündeki silinmeye yüz tutmuş yazıya armağan etmişti. Kalbim terk edilmiş bir şehre gömülmüş, cenazesi kalkmamış ve o şehirde cesede dönüşemeden öylece kalmıştı.
Kalbim şehre gömülüyken bile cesede dönüşememişti, atarken tazelenmeyen kalbim, durunca çürüklerinden sıyrılmıştı.
Bazı kalpleri besleyen sahibidir, sahibi yaşarken öldüyse kalp çürür, bulduğu ilk şehre gömülür.
Bazı sahipleri besleyen kalptir, kalp öldüyse sahibi çürür ve bir katile dönüşür.
O adam bir katile dönüşmüştü, acaba kalbini kaç yaşındayken kaybetmişti?
