07.04.2020
Geçmişi ardımda bırakıp önümü döndüğümde bile karşıma geçmişim çıkıyordu. Tüm yönlerim artık birbirine karışıyordu ve ben doğru yönün neresi olduğuna bir türlü karar veremiyordum.
Etrafımda bir fırtına vardı. Beni oradan oraya savurup güc...
Bu bölümü tam da doğum günümde atıyorum çünkü bana kızdığınızda duygu sömürüsü yapabileyim kcnskdk
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum ve sizi çok seviyorum. 🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⌛
Madrigal - Dip Çağan Şengül - Başka Çarem Yok Kendimden Hallice - Sakince Yoruldum
⌛
Herkesin bir hikâyesi vardı. Kimisi umursanmazdı, kimisi anlatılırdı, kimisi de anlatılamadan sönerdi hayatlar. Kimisinin de hikâyesi de kendisini öldürürdü, bu yüzden hiç konuşamazdı.
Benim hikâyem öldürüyordu beni, bu yüzden konuşamıyordum. Bu yüzden aldığım her nefes, son nefesimmiş gibi hissediyordum. Kalbim dayanamıyordu, ben de dayanamıyordum, çok üzülüyordum.
Şimdi bu sokak beni öldürdü desem bile, hissettiğim şeyleri tam anlamıyla anlatabilmiş sayılmazdım.
Öldürecekti beni, öldürecekti ve ölümü de rahat bırakmayacaktı. Öldürecekti beni. Yaşamayı çok isteyen bir kadını öldürecekti ve bu ona yetmeyecekti. Bu yüzden o kadının ölüsünü bile rahat bırakmayacaktı.
Kırgınım.
Kırgınım bu dünyaya. Ben affedemiyorum bu dünyayı. Bu dünya, anneme dar ettiği bu sokağı, bana da dar etmişti. Kırgınım bu dünyaya, öldürdü beni ve gömdü bu sokağa. Kalbim acıyor diye sayıklayıp durduğum, üzüntüden hastalandığım halde, gevşetmedi sıktığı parmaklarını. Ben ölsem... Ben ölsem affedemezdim artık bu dünyayı.
Koral'ın sesi zihnimin içine doldu. Zihnimin içindeki cümleler azalmadı, Koral'ın sesi bile o cümlelerin azalmasına yardımcı olamadı. İsmimi söylüyordu, bana sesleniyordu, bana ulaşmaya çalışıyordu ama anlamadığı bir şey vardı, benim sonum en başından belliydi.
Katilim arkamdaydı. Gülüyordu, halime gülüyordu ve daha fazlasının olacağını söylüyordu.
"Söyleme!" diye inledim. "Onun yanında söyleme ismimi, duymasın ismimi! Senin sesini bile mahveder o!"
Koral yüzümü göğsüne bastırdı. Kollarını bana sarmıştı ve beni bırakmıyordu ama beni koruyamazdı. Onun iyiliği, beni bu kötülükten kurtaramazdı. Benim hikâyemin sonu başından belliydi.
"Dinle beni..."
"Ne yapacağım ben?" dedim ve başımı geriye doğru çektim.
Ağlamamak için kendine söz vermiştim ama dakikalardır ağlıyordum. Elimde değildi, elimde olsaydı böyle mi olurdu?
Evet, dedi zihnimin içindeki canavarın sesi. Senin eline geçen her şey mahvolur.
"Bu görüntü beni keyiflendirdi ama tüm akşam seni bekleyemem, çocuğum."
