Karanlık Gecenin Aydınlık Sabahı

-Bölüm 3-

Yorgun,halsiz,bitmiş bir haldeydim...Neden hala yaşadığımı sorguluyordum ? Hayatın zorluklarına dayanmak neden bu kadarı zordu ?

Dengemi kaybedip yere düştükten sonra neler oldu hiç bilmiyordum. Gözlerimi yavaş yavaş araladım. Konuşmaya, hareket etmeye halim yoktu...Sadece tavana bakıyordum.Bir anda bayılmadan önce aklıma Baranla konuştuğum geldi. Telaş yaptım. Kim bilir kaç kez aramıştı. Aslında bir iki gündür tanıdığı birini neden bu kadar merak ediyordu hiç anlamıyordum.O anda tekrar telefonum çaldı. Arayan yine Barandı.Zorla da olsa telefona uzandım açtım.
" Yağmur tam olarak evin nerede hemen söylüyorsun yanına geliyorum. "
Yanıma gelecekti, beni merak etmişti. Ama neden?
" Baran bunu neden yapıyorsun? Neden beni merak ediyorsun?" diye sordum. Gerçekten artık bunun nedenini öğrenmem gerekiyordu.
" İnsanlara yardım etmem için bir nedene ihtiyaç duymuyorum. Hemen altında başka bir şey arama bu sadece yardım."
Zaten başka bir şey düşünmemiştim ki...
" Peki o zaman yardıma ihtiyacım yok iyi günler " dedim telefonu kapattım.
Kendi başımın çaresine kendim bakmalıydım.Çünkü Barana alışınca o da beni bırakıp giderdi. Bu yüzden her zamanki gibi yalnız olmalıydım...
Bu gece uyumam imkansızdı.Çok yorgundum ama asla uyuyamazdım. Sürekli kötü rüyalar görüyordum.Bu yüzden kendime bir kahve yaptım. Battaniyemi alıp balkona çıktım. Yıldızlara baktım. Belki başka biri olsa şu an bu ortamda huzur bulurdu ama ben içim de korku olarak oturuyordum.

Uzunca bir süre düşündüm. Ailem kimdi? Ölmüşler miydi ? Yoksa gerçekten beni istemiyorlar mıydı ? Bu zamana kadar hiçbir şekilde araştırmadım ama içten içe tek aklımda olan şey buydu. Onları tanımasam bile çok özlüyordum. Hayatımda olsalardı her şey daha başka olabilirdi belki de...

Her gece hayal kuruyordum gerçek olmayacağını bilsem de bunları bir yere not alıyordum. Bugün de bunu yapmak istedim. Hemen gidip defterimi ve bir de kalemimi aldım. Böyle çok fazla üzgün olduğum günler de kendimi dinleyip istediğim bir hayali not alacaktım ve ileride bunları gerçekleştirmek için uğraşacaktım. En azından deneyecektim.
" İleride ki çocuğumla birlikte benim küçükken istediğim ama yapamadığım bütün aktiviteleri yapacağım. " Bunu yapmayı her şeyden çok isterdim.Çünkü benim gibi kötü bir çocukluğu kimsenin geçirmesini istemezdim...

Bu geceyi de böyle bitirmek üzereydim...Biraz gözlerimi kapattım,dinlenmek istedim...Bir kaç saati de böyle geçirince hava yavaş yavaş aydınlanmaya başladı. Balkondan içeri geçip mutfağa geldim. Kaç gündür hiçbir şey yemiyordum. Geçen gün bayılmamın nedeni de bu açlık ve stresti. Kendimi iyi tanıyordum. Bu yüzden güzelce kahvaltı yapmam gerekecekti. Kendime omlet hazırladım bir de ıhlamur kaynattım. Zorla da olsa bu yaptıklarımı yedim. O sıra da aklıma hiç istemeyeceğim bir şey geldi. Asya ve onun gruba benimle ilgili attığı mesaj. Tüm okul beni tanımıştı ama kesin hepsi benden nefret ediyordu. Bugün hepsiyle yüz yüze geleceğim için mutsuzdum ama asla susmayacaktım. Benim de bir sabrım vardı. Güzelce hazırlandım biraz telefonumla ilgilendim zaman geçirdim sonra da saçlarımı bugün kıvırcık yaptım , parfümümü sıkıp evden çıktım. Hava çok güzeldi serin, sessiz ve sakin...

Dolmuşa bindim her zaman oturduğum yerime geçtim. Bugün kendimi daha iyi hissediyordum evet yorgundum ama bunu belli etmeyecektim. Bir yandan Baran ile de karşılaşmak istemiyordum. O çocukta çözemediğim bir şey vardı. Bana çok iyi davranıyordu ama bir yandan da bunun sadece yardım için olduğunu söylemişti. Bana acıdığı için böyle şeyler yaptığını düşünüyordum bu yüzden ona sinirliydim.

Okula geldiğim de ilk kantine gidip su alacaktım ki camın oraya baktığım da şok oldum. Ece...Bu Eceydi.Eski okulumdaki tek sevdiğim arkadaşım ama sonra onu oradan babası almıştı çok üzülmüştüm ve demek ki buraya gelmiş. Eceye baktım o da bana baktı yanına gitmek istiyordum ama Baran da onlarlaydı. Yine de onu görmezden gelerek koşarak sarıldım. Onun da bana aynı şekilde karşılık verdiğini görünce çok mutlu oldum.
" Yağmur bu bir şaka mı? Sen buradasın?"
" Asıl sen? Sanırım şaka değil her şey gerçek"
Çok duygulanmıştım. Çünkü ben bir tek ona güvenmiştim ve onun da beni bırakıp gittiğini düşünmüştüm.
" Konuşacak çok şeyimiz var ama her şeyi bir kenara bırakıyoruz bak seni kimlerle tanıştıracağım artık bizimlesin."
O anda tepki veremedim. Çünkü tahmin ettim Baran da bu kişilerden biriydi...
" Evet bu benim ikizim Efe aslında eskiden bahsetmiştim sana ama hiç görmemiştin. "
" Çok memnun oldum Yağmur, Ece sürekli seni anlatıp kafamın etini yiyordu. Artık buluştuğunuz iyi oldu kurtulacağım bu eziyetten. "
İşte bu dediğine hepimiz baya gülmüştük. Efe Ecenin de anlattığına göre hep böyle komikti.
" Çok konuşma sen, kıskınıyor işte bu bildiğimiz Efe. " dedi Ece.
Bu ikisinin atışmaları bile beni güldürüyordu.
Sonra bir anda Baranla gözgöze geldik. Kocaman gözleri ile bana bakıyordu. O anda sessizlik birden bozuldu.
" Siz tanışıyor musunuz yoksa ? " dedi Ece.
" Yok hayır. "
" Evet "
Herkesin de iyice kafası karışmıştı. Barana sinirliydim bu yüzden hiç belli etmekte istemedim.
Durumu şöyle toparladım.
" Bir kaç kez okulda rast geldik o kadar."
O anda Baran biraz bozulmuş gibiydi ama umursamadım.
" Aa bir de Duygu var ama o okula geç gelir kesin şu an alışveriş yapıyordur geldiğin de tanışırsınız artık."
" Siz hepiniz aynı sınıfta mısınız peki?" diye sordum.
" Evet keşke sen de bizimle olsaydın da eğlenirdik." dedi Efe. Aslında onlarla olmak güzeldi ama ben yan sınıftaydım.
" En azından sınıflarımız yakın. Zaten ben sonradan geldim sizin de aranıza girip bozmak istemem. "
" Kendi kendine bir şeyler uydurup onlara inanmaktan vazgeçersen güzel olur.Bizden daha çok öğreneceğin şey var Yağmur Hanım. Artık hepimiz birlikteyiz." dedi Baran.
Ne yapmaya çalıştığını anlamıyordum. Bana bir yakın bir soğuktu..
" Öğretirseniz, öğreniriz Baran bey. " dedim
Ece de bizi şaşkın şaşkın izliyordu.
" Bir şeyler oluyor ama hadi hayırlısı " diyip güldü.
Sonra zil çaldı ben sınıfa gidecekken Baran kolumdan tuttu.
" Dün gece neler oldu iyi misin şimdi ?"
" Baran dün bana sadece yardım diyorsun, bugün başka davranıyorsun. Bana acıma acıdığın için yardım felan etme istemiyorum. Biliyorum bu sadece bir yardım altında da bir şey aramadım merak etme."
" Birileri alınmış sanırım ama acıdığım için değil bunu bil. Çok inatçısın belli ki hanfendi. "
" İki gündür tanıdığım insana neden alınayım sadece bana acımanı istemiyorum. Kendi başımın çaresine kendim bakabilirim. " dedim.
" Bakıyorum da sana da iyi davranılmıyor, peki tamam senin istediğin gibi olsun. " dedi ve kendi sınıfına gitti.
Baranı daha yeni tanımıştım ama başından beri hep bana yardım etmeye çalışıyordu. Kendime itiraf edemesem de baya yakışıklıydı. İlgisi hoşuma gitse bile buna alışmak istemiyordum. Her sevdiğimin gittiği gibi başka birinin daha gitmesine katlanamazdım.