YEŞİL

🍀SÖZLÜSÜYÜM🍀

Selamün Aleyküm Kardeşlerim

Hayırlı günler 🍀

Bu bölümü İkra'nın ağzından dinleyeceğiz.

Yorumlarda buluşalım 😊

İyi okumalar...

Buyrun bölüme♡♡

🍀

4 YIL SONRA

Fakültenin bahçesine çıktığımda gözlerim ister istemez onu aradı. Aff İkra!

Gözlerimi ayaklarıma sabitleyip yakın gördüğüm banka doğru ilerledim. Boş bir bank vardı. Vakit kaybetmeden hemen oturdum. Başardım...

Hava güneşliydi. Hafif esen rüzgarla kocaman gülümsedim. Gözlerim etrafta gezinirken gördüğüm kişiyle kalp atışlarımı hissettim. Elindeki defteri karıştırıyordu. Yüzündeki siyah güneş gözlüğüyle çok şey... Aff!

Başımı eğip gözlerimi önümdeki kitaba sabitledim. Ne diye ortalık yerde oturursan. Millet görüyor seni. Kalbi güzelim, dedik bağrımıza bastık. Aff sus İkra sus!

Allahım ağlamak istiyorum. Allahım...

Yanan gözlerimi sıkıca kapatıp açtım. Yerimden kalkıp onun bulunduğu tarafa bakmadan geçecektim ordan. Nefsimin kötü düşüncelerine engel olamıyorum çünkü. O bana helal değil. Yerimden yavaşça kalktığımda oturduğum banka oturan Sevgi ile duraksadım. Saç tellerini ensesinden uzaklaştırıp gülümseyerek bana baktı. Gülümsedim.

"İkra otursana. Senin yanına gelmiştim..."

İşim çıktı desem, nefsimin kötü isteklerinden kaçmam iş yerine geçer mi acaba?

Kolumdan hızla tutup beni kendine çektiğinde gözlerimi kapattım. Hayır ama...

"İkra bi tuhaf davranıyorsun..."

Ona doğru baktığımda tedirgince yüzümü turluyordu. Faruk desem...

Boğazımı temizleyip konuştum.

"Bir şey mi diyecektin?"

Yüzünde beliren gülümsemeyle yerinde dikleşti. Kocaman gülümsedim. Gözlerini karşı tarafa sabitlediğinde- Karşı taraf?

"Faruk..."

Gözlerini ordan ayırmazken içimde yakamı bırakmayan hareketlenmeler oluştu. Çek gözlerini kızım! Allahım...

"Çok yakışıklı ve sempatik değil mi?" deyip heyecanla bana döndüğünde sertçe yutkundum. O benim sözlüm- Yani resmiyete dökmedik ama. Aff!

"E-evet yani ne alaka şimdi?"

Gözleri ordayken benim ne dediğimin farkında değildi. Ne çok oturdun orda Faruk! Allahım saçmalıyorum.

"Hı ne dedin?" deyip bana döndüğünde oturduğum yerde biraz uzaklaştım ondan. Ciddi ciddi önümde sözlümü yiyor. Tamam resmiyette değil anladık!

Başımı eğip dudağımı araladım. Kendimi güçsüz hissediyorum. İçimdeki savaş ne zaman biter, sonu ne olur bilemiyorum. Yorgunum. Bu sanki mutsuz anında bir çocuğun gülümsemesini gördükten sonra içinin kıpır kıpır olması hâlini seviyorum. Onu sevmeyi seviyorum.

"Ben gitsem iyi olacak."

Konuşmasına fırsat vermeden yerimden kalkıp fakülteye doğru ilerledim. Dersin başlamasına daha vardı ama böyle daha iyiydi. Kendime çeki düzen vermem gerek...

Kulağıma dolan sesle adımlarımı hızlandırdım. Ağlamıyacağım. Allahım...

"Naber Faruk?"