YEŞİL

🍀DOSTUM🍀

Selamün Aleyküm Kardeşlerim

Bu bölümü gecedenfarksiz 'a ithaf ediyorum🖤

Yorumlarda buluşalım 😊

İyi okumalar...

Buyrun bölüme♡♡

🍀

"İkra..."

Kulağıma gelen sesle adımlarım yavaşladı. Kalp atışlarımı hissediyorum. Yavaşça arkamı döndüğümde başını eğmişti. Aramızda birkaç adımlık mesafe vardı. Yüzümde beliren gülümsememle başımı eğdim.

"Senin için de uygunsa biraz konuşabilir miyiz?"

Oluşan sessizlikle dudağımı araladım.

"Tamam."

Elini yola doğru uzattığında memnun hâlde yürümeye başladım. Yürüyoruz.

Son final sınavına girmiştik. Dönem bitmişti. Faruk ile birkaç görüşmemiz olmuştu. Bir hafta sonra nişan olmasını planlıyorduk. Ailemizle öyle düşündük. Uzun tatil aramız bitmeden nasipse düğünümüz olacak. Uzatmak istemedik. Annelerimiz hazırlıklara başladı bile. Gün geçtikçe kaynaşıyorlardı. Bazen Gönül teyze bize geliyordu. Gittikçe daha çok yakın hissediyorum Gönül teyzeye kendimi. Anne gibi sahiplenişi ile başlarda yabancılık çeksem de alışıyorum. Annem ve ablamdan başka kimse beni böyle sahiplenmemişti ki. Teyze ve halalarımdan daha sıcaktı. Anneliğini hissettiriyordu.

Faruk adına çok seviniyorum. Öyle güzel ailesi var ki. Kalbinin güzel olmasının bir sebebi de bu bence. Umarım kalbine iyi gelirim...

"Buraya oturalım istersen."

Başımı hafifçe sallayıp gösterdiği banka oturdum. Aramızda mesafe bırakarak oturduğunda başımı kaldırdım. Bir parkın önündeydik. Kimisi salıncakta sallanırken kimisi kaydıraktan kayıyordu. Çok tatlılardı. Yanan gözlerimle gülümsedim. Ne kadar mutlular...

"Yakın olduğu için burayı seçtim. Arada gelirim buraya. İkizleri parka getiririm."

"Ne güzel."

Ona döndüğümde tedirgin hâlini gördüm. Ne olduğunu anlayamazken aklıma gelenle önüme dönmüştüm. Muhtemelen gözlerim kızardı. Ah...

"Ne konuşacaktık?" dedim memnun hâlde. İçten içe üzülüyorum. O gülen yüzünü ben solduruyorum. Allahım...

"B-ben senden özür dileyecektim ve..."

Durdu. Boğazıma oturan yumruyla başımı ona doğru çevirdim.

"Ne özrü Faruk?"

Başını kaldırmayışı ile içime korku salınırken sesini duydum. Onun üzülmesini istemiyorum.

"O gün sana çıkıştım. Bir an ne yapacağımı bilemedim. Ben kavgaya meyilli biri değilim. O an senin o zor durumunu görünce..."

Dolan gözlerimle önüme dönmüştüm. Ağlamamak için dudaklarımı ısırıyordum.  Aklında hâlâ o olay mı var senin? Beni bu kadar düşünmen fazla değil mi? Hem ben sana kırılmam ki. Kırılamam...

Gözlerimi kırpıştırıp içime çektiğim az bir havayla dudağımı araladım.

"Anlıyorum seni, Faruk. Ben kırılmadım sana."

"İkra..." dedi hüzünlü gelen sesiyle. Neden böyle yapıyor? Kırılmadım ben ona...

"İçini benden saklama olur mu? Ne hissediyorsan söyle. Sadece benimle ilgili değil, herhangi biriyle bir sıkıntın olduğunda-"