មកដល់ភូមិគ្រឹះ ជុងហ្គុក ក៏ចាប់បី ថេហ្យុង ទៅបន្ទប់តែម្ដង ចិត្តក្ដៅចង់ឆេះទៅហើយ។ កូនចៅរបស់នាយមិនហ៊ាន សូម្បីមើលមុខនាយចំ ព្រោះនៅមានខ្លួនរឿងឲ្យក្មេងតូចនិងលួចរត់ទៅបាន។
" អាម៉ាហ្វៀឆ្កួត ដាក់យើងចុះៗៗ..."
***ព្រុស! មកដល់បន្ទប់ ជុងហ្គុក ក៏បោះនាយទៅលើពូកដូចសំឡី រួចមកកន្រ្ដាក់អាវរបស់ខ្លួនចេញ បង្ហាញឲ្យឃើញកាយអាក្រាតផ្នែកខាងលើ ពេញមុខ ថេហ្យុង ជាមួយសាច់ដុំទាំងកង់ៗ វាសង្ហារខ្លាំងណាស់។
" យើងសុខចិត្តស្លាប់ក៏មិនឲ្យឯងប៉ះពាល់ខ្លួនប្រាណយើងដែរ "
" ហឹស! ត្រៀមទៅ យប់នេះយើងកំដរ "
បញ្ចប់ប្រយោគ នាយក៏ឡើងទ្រោបពីលើ ថេហ្យុង ដែលកំពុងអង្គុយយំដង្ហក់នោះ។
" អា៎យ...អឹប "
គ្រាន់តែទ្រោបពីលើភ្លាម ជុងហ្គុក ប្រញ៉ាប់ទម្លាក់បបូរមាត់លើបបូរមាត់ ថេហ្យុង និងបឺតជញ្ជក់ខ្លាំងៗ ដូចស្រែកឃ្លានពីណាមកចឹង រីឯដៃទាំងពីររបស់ ថេហ៍ ក៏ត្រូវនាយចាប់ផ្អឹបនិងពូក រកខ្យល់ដកដង្ហើមមិនបាន។
" ហឺយ! គំរក់ ដាច់ដាប ល្មោភកាមគ្មានពីរ ធ្វើបាបសូម្បីមនុស្សប្រុសទន់ខ្សោយ "
រកថើបម្ដងទៀតក៏ត្រូវ ថេហ្យុង ជេរនាយមិនសំចៃ នេះក្មេងម្នាក់នេះកំពុងដុតគេឲ្យកាន់តែក្ដៅហើយតើ មនុស្សដូចគេ បើខឹងហើយមិនងាយភ្លេចទេ តបស្នងវិញយ៉ាងសាហាវបំផុត។
" ត្រូវហើយយើងល្មោភកាម ចាំមើលថា ឯងអាចពិការនៅយប់នេះ ឬដើរមិនរួចនៅព្រឹកស្អែក "
បញ្ចប់ប្រយោគនាយក៏ហែកអាវ ថេហ្យុង ឮសូរឆ្វោក បង្ហាញឲ្យឃើញរាងសស្រលូនពេញភ្នែករបស់គេ មើលទៅទាក់ទាញខ្លាំងណាស់។
" ស្អាត..."
" អា៎យ...មិនឲ្យមើល "
ថេហ៍ ក៏យកដៃបាំងខ្លួនរបស់គេមិនឲ្យ ជុងហ្គុក មើលតទៀត តែបាំងជិតឬអត់?
" គិតថាហាមយើងបាន? "
" អា៎យ...កុំៗយើងរសើបអា៎..."
ថេហ្យុង ត្រូវស្រែកឡើងដូចកញ្ចែពេលរាងក្រាស់ចូលទៅឈ្មុសឈ្មុលត្រង់សាច់ករបស់នាយ មានខាំទៀតផង។ កំពុងតែថើបសុខៗ នាយក៏ថើបប៉ះចំបន្តោងខ្សែករបស់ ថេហ៍ ដែលមានរាងជាបេះដូចមួយជំហៀង ធ្វើអំពីត្បូងទទឹមពណ៌ខៀវ នេះជាត្បូងដែលកម្រមានបំផុតនៅអាសុីយើង ហើយក៏ជាបន្តោងដែលនាយតាមរកមកជាយូរដែរ។
