អរុណសួស្ដី...
កាលពីមិ្សលមិញ ជុងហ្គុក មិនបាននាំ ថេហ្យុង ទៅដើរហើរបន្តទេ នាយឲ្យកូនចៅនាយម្នាក់ទៀតជូនទៅផ្ទះវិញ ព្រោះខ្លាចរំខាន។ ណាមួយនៅឃ្លាំងរបស់នាយមិនសម្រាប់ឲ្យក្មេងៗដូច ថេហ្យុង ទៅមើលបានទេ នៅទីនោះមានកន្លែងធ្វើទារុណកម្មជនក្បត់ និង ពួកខ្មាំងសត្រូវដែលចាប់បាន។
តុកៗ!
" អ្នកប្រុសតូច! "
អុំម៉ែដោះក៏ចូលមកដាស់ ថេហ្យុង ឲ្យក្រោកដូចព្រឹកម្សិល ប៉ុន្តែព្រឹកនេះចម្លែកជាងរាល់ដង គាត់មកដាស់នាយតូចតាំងពីម៉ោង6:00នាទី ទាំងដែលពេលនេះក្មេងត្រម៉ក់ កំពុងសម្ងំគេងលង់លក់នៅឡើយ ឥឡូវបែរជាមានសម្លេងរំខាន នាយក៏រៀបបើកត្របកភ្នែកតិចៗ មុននឹងឆ្លើយទៅអុំ។
" អុំ..."
" ក្រោកឡើងអ្នកប្រុស ព្រឹកនេះអ្នកប្រុសត្រូវចូលរៀនថ្ងៃដំបូងណា៎ "
" ហឺម...អុំសុំគេងតិចសិន ចាំម៉ោង7ចាំក្រោក "
" តែអ្នកប្រុសត្រូវចូលរៀននៅម៉ោង7ហើយ បើទៅម៉ោងនេះរៀនម្ដេចនិងទាន់គេ? "
ថេហ្យុង ឈប់តជាមួយអុំ បែរមកគេងផ្កាប់មុខធ្វើដឹង សម្ដីអុំនិយាយមិញនេះ នាយស្ដាប់មិនចូលអីសូម្បីមួយម៉ាត់ តែបើដឹងថាព្រឹកនេះជាថ្ងៃចូលរៀនដំបូងរបស់គេៗ ប្រហែលជាអរញញឹមមិនឈប់ឡើយ។
ត្រឡប់ទៅម្សិលមិញ ពេល ថេហ្យុង អង្គុយស្រងូតស្រងាត់ចង់ចូលរៀនដូចគេនោះ ជុងហ្គុក ក៏ឃើញតែខ្ជិលសួរ។ ទើបមកដល់ផ្ទះ ថេហ្យុង និយាយរឿងនេះប្រាប់អុំៗ ក៏ប្រាប់ ជុងហ្គុក បន្ត។ព្រោះនាយសួរអំពី ថេហ្យុង ដែលឃើញគេស្រងូតស្រងាត់នៅពេលនោះ ទើបអុំសម្រេចចិត្តប្រាប់ទាំងអស់តែម្ដងទៅ។ ជុងហ្គុក ក៏ព្រមឲ្យ ថេហ្យុង ចូលរៀននៅព្រឹកនេះ ចូលឆ្នាំទី1 តែម្ដង។
បន្ទាប់ពីអុំចុះទៅក្រោមវិញ សម្របជើងមនុស្សដើរកំពុងឆ្ពោះមកកាន់គ្រែរបស់គេ និងដាស់គេឲ្យភ្ញាក់ឡើង។
" គីម ថេហ្យុង ក្មេងត្រម៉ក់ឆាប់ក្រោកភ្លាម "
" ហឺម..."
ថេហ្យុង ក៏បម្រះខ្លួនម្ដងទៀត និងធ្វើមុខធុញដាក់នាយសង្ហារទាំងភ្នែកនៅបិទនៅឡើយ។
