អរុណសួស្ដី!
ពន្លឺថ្ងៃដែលកំពុងរះក៏ជះពន្លឺព្រិចៗមកប៉ះមុខក្រពុំរបស់ ថេហ្យុង ទាំងនាយតូចកំពុងគេងលង់លក់នៅឡើយ។ ត្របកភ្នែកទាំងសងខាងក៏រៀបបើកសន្សឹមៗតាមការដាស់របស់ពន្លឺថ្ងៃ។
" ហឺម..."
បើកភ្នែកឡើងភ្លាមនាយក៏ក្រឡេកមើលជុំវិញនេះ ឃើញថាគ្មានវត្តមាន ជុងហ្គុក នៅទីនេះឡើយ ទឹកមុខរបស់នាយប្រែស្រពោនមួយរំពេច។ ជុងហ្គុក ក្រោកមុនគេតាំងពីម៉ោង6ម្ល៉េះ ដើម្បីទៅធ្វើការបន្ត ការងាររបស់នាយមិនអាចទុកចោលបានទេ ត្រូវតែធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃនិងគ្រប់ពេល ទោះឈឺខ្លួនក៏ដោយ។ ប្រសិនបើខកខានមួយជើង ខាតបង់លុយជិតកន្លះលានដុល្លារឯណោះ។
" ទៅចោលទៀតហើយហេស? យប់មិញក្រែងមានរបួសមិនចឹង ហើយដើរទៅណា? ប្រាប់មួយម៉ាត់ក៏គ្មាន គិតថាយើងមិនចេះបារម្ភទេឬយ៉ាងម៉េច ? "
ថេហ្យុង អង្គុយរអ៊ូម្នាក់ឯងព្រោះអន់ចិត្តនិង ជុងហ្គុក ដែលទុកគេចោល។ ភ្ញាក់ឡើងលើកណាក៏ម្នាក់ឯងរហូតមិនព្រមគេងបានជាគ្នាដល់ភ្ញាក់ទាំងពីរទេ។ ណាមួយនាយបារម្ភពីគេដែលមានរបួសមកផ្ទះពីយប់មិញ ដើរហើរទៅណាក៏មិនដឹង អាងតែខ្លួនជាម៉ាហ្វៀចង់យ៉ាងម៉េចក៏បានដែរឬ? ឈប់រអ៊ូតទៀត ថេហ្យុង ទាញទូរសព្ទមកអូសលេងនិងខលសួរ ជីមីន ផងពីរឿងដើរលេងថ្ងៃនេះ។ ម៉ោងជិត9 ជុងហ្គុក ក៏ចូលមក។
" ភ្ញាក់ហើយឬ? "
" ចូលមកហេតុអីមិនគោះទ្វារ "
" ផ្ទះយើង "
" អត់មាយាទ "
" អញ្ជើញអ្នកមានមាយាទ ដូចឯងទៅងូតទឹកបានហើយ "
" មិនបាច់តឿនទេ "
ថាហើយនាយសម្រូតខ្លួនចុះពីលើគ្រែដើរចូលបន្ទប់ទឹកបាត់ទៅ។ រីឯ ជុងហ្គុក នៅអង្គុយធ្វើការបន្តនៅក្នុងបន្ទប់ ថេហ្យុង ដដែល។ ចាំប្រហែល20នាទី ថេហ្យុង ក៏ចេញមកជាមួយសម្លៀកបំពាក់រួចស្រេច។
" លោកចនហា៎! "
ហៅរួចនាយក៏ដើរទៅជិតគេ។
" ហឺម? "
" សុំលុយដើរលេង "
" យកប៉ុន្មានគ្រប់? "
" គឺ..."
" ណេះ! "
ជុងហ្គុក ខ្ជិលនិយាយច្រើននាយក៏ហូតកាតខ្មៅមួយសន្លឹកឲ្យ ថេហ្យុង។
" នេះលោកឲ្យខ្ញុំពិតមែនហេស? "
" ហឺម! តែ..."
" តែអ្វីទៅ? "
"...."
ជុងហ្គុក មិនមាត់ នាយក្រោកឈរឡើង និងដើរទៅរករាងតូចដោយដំណើរមួយៗរហូត ថេហ្យុង ត្រូវអស់ជំហរផ្ញាក្រោយទៅលើពូក នាយក៏តាមទៅទ្រោបពីលើថេហ្យុង បន្ត។
