រង់ចាំជិត20នាទី ថេហ្យុង ក៏ចេញមក ឃើញបែបនេះ ជុងហ្គុក ប្រញ៉ាប់រត់ទៅរកនិងសួរនាំនាយតូច នេះគេនៅចាំនាយរហូតទាល់តែចេញមែនទេ?
" ថេហ៍! អូន..."
" លែង "
ថេហ្យុង ក្រវាសដៃនាយចេញ ចងមុខក្រញ៉ូវដូចដើម ចំណែកភ្នែកវិញហើមក្រហមដូចទើបតែយំស្រែកមកពីណា មិនខុសទេគឺ នាយទើបតែយំហើយមិញនេះ តាំងពីចូលរហូតដល់ចេញ។ សភាពបែបនេះទើបធ្វើឲ្យ ជុងហ្គុក បារម្ភពីគេស្ទើរឆ្កួត។
" ម៉ាក់មកហើយ គាត់ចង់និយាយជាមួយអូន "
ថេហ៍ មិនតនាយបែរជាដើរចេញធ្វើប្រងើយ ធ្វើដូច ជុងហ្គុក ជាខ្យល់។ តែនាយមិនបានអន់ចិត្តអ្វីនិង ថេហ្យុង ទេ ព្រោះនាយស្គាល់ចរឹក ថេហ្យុង ឲ្យតែខឹងគឺបែបហ្នឹងឯង ទើបបណ្ដោយសិនចាំសភាពការណ៍ស្រួលបួលចាំជម្រះបញ្ជីចេញម្ដង។
ម៉ាក់ថេហ្យុង ទើបមកដល់មុននេះបន្តិច ជុងហ្គុក ប្រាប់រឿងទាំងអស់ឲ្យគាត់ដឹង គាត់ក៏យំចេញមក ព្រោះតែអាណិតលោកគី គាត់ស្រម៉ៃដល់រឿងអតីតគ្រប់យ៉ាង រវាងគាត់និងលោក។ ជាពិសេស ថេហ្យុង គាត់ទទួលស្គាល់ថាគាត់ក៏ជាកំហុសតូចមួយក្នុងរឿងនេះដែរ ដែលលាក់បាំងជាមួយ ថេហ្យុង និងប្ដូរត្រកូល ថេហ្យុង មិនឲ្យអ្នកណាបានស្គាល់ ព្រោះគាត់ខ្លាចៗថា ប្រើត្រកូលលោកគី អាចនិងមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ ថេហ្យុង កាលណោះលោកគី ជាម៉ាហ្វៀសត្រូវមានជុំទិសបើគេដឹងខ្សែស្រឡាយ ពូជពង្សរបស់លោក ប្រាកដណាស់អ្នកទាំងនោះអាចមានគ្រោះថ្នាក់បានគ្រប់ពេល។
" ម៉ាក់! "
ថេហ្យុង បន្លឺហៅឈ្មោះម៉ាក់គេដោយសម្លេងខ្សាវៗ និងរត់មកឱបដូចនឹកណាស់ចឹង។
" ថេហ៍! កូនមិនអីទេមែនទេ? "
" កូនចង់ទៅផ្ទះចាស់យើងវិញ កូនមិនចង់នៅកន្លែងគួរឲ្យខ្លាចនេះទេ "
" គួរឲ្យខ្លាចយ៉ាងម៉េច? ក្រែងកូននិយាយថាចង់ជួបប៉ានោះអី ឥឡូវបានជួបហើយហេតុអីមិនអរ? បែរជាខ្លាចទៅវិញ "
" នៅទីនេះមានតែមនុស្សអាក្រក់ ចូលចិត្តលាក់លៀមមិនទុកចិត្តគ្នា "
ឃើញ ជុងហ្គុក ដើរមកនាយក៏ធ្វើជានិយាយដៀមដាមឲ្យគេ។ ភ្លាមនោះគ្រូពេទ្យក៏ចេញមកល្មម។
