" ហាឡូ! បងសម្លាញ់ "
" អូ! ថេហ៍ "
" អូនប្រលងចប់ហើយ "
" នៅឯណាបងឲ្យប៊ីន ទៅទទួល "
" មិនបាច់ទេ អូនមកដល់ក្រុមហ៊ុនហើយ "
" ហាស? អូនមកបានយ៉ាងម៉េច? "
" អូនជិះតាក់សុីមក "
ជុងហ្គុក អើតមើលតាមបង្អួច Office ទៅក្រោមក៏ឃើញថា ថេហ្យុង កំពុងដើរសម្ដៅចូលជណ្ដើរយន្តទៅហើយ។
" ហាឡូ! ជុងហ្គុក ឮអូនទេហ្និង? "
" ប្រញ៉ាប់ឡើងមក "
" ហៃយ៉ា! កើតស្អីចេះ? "
ថេហ្យុង ខ្ជិលរវល់ច្រើននាយក៏ចូលប្រអប់ជណ្ដើរយន្តឡើងទៅជាន់ office របស់ ជុងហ្គុក។
*តុកៗ!
គ្រាន់តែ ថេហ៍ បើកទ្វារចូលភ្លាមនាយចង់លស់ព្រលឹង ព្រោះតែទឹកមុខរបស់អ្នកម្ខាងទៀត កំពុងសម្លក់មកគេដូចចង់សុីទាំងរស់ចឹង។
" កើតអីម៉េចសម្លក់អូន? "
ថេហ៍ ធ្វើមុខចង់រលីងរលោងរំអ៊ួយដាក់នាយសង្ហារ។
" នរណាឲ្យអូនជិះតាក់សុី? "
" ចង់ជិះខ្លួនឯង "
" ហេតុអីប្រាប់មិនស្ដាប់សោះចឹង? បើជិះប៉ះចំសត្រូវបងគិតយ៉ាងម៉េច? វានិងបាញ់អូនចោល ពេលនោះឲ្យបងបកស្រាយប្រាប់ម៉ាក់អូនថាម៉េច? "
" គឺជុងហ្គុកអូន..."
" មិនមែនលើកទីមួយទេដែលអូនធ្វើបែបនេះ "
" បងចង់ឲ្យអូនធ្វើយ៉ាងម៉េច? ដើរមកមែនទេ? "
" ខលប្រាប់បងសិន ពេលនោះបងឲ្យប៊ីន ទៅទទួល "
" មកពីអូនខ្លាចរំខាន "
" ខ្លាចរំខានឬធ្វើតាមតែចិត្តខ្លួនឯង? "
ឃើញបែបនេះ ថេហ្យុង ក៏ដើរទៅជិតគេ ចាប់ដៃទាំងពីររបស់មកកាន់ (ជុងហ្គុក អង្គុយលើកៅអីធ្វើការ)។
" សុំទោស សន្យាថ្ងៃក្រោយអូននិងធ្វើចឹងទៀត "
" ថេហ្យុង!! "
" ហិៗ ថាលេង "
" បងកំពុងខឹងនឹងអូនខ្លាំងណាស់ដឹងទេ"
" ឈប់លេងហើយ ឈប់ខឹងអូននៅ? "
"... "
ជុងហ្គុក ស្ងាត់មិនតប។ ឃើញបែបនេះ ថេហ្យុង ក៏ឱនទៅថើបបបូរមាត់នាយតែម្ដង ថាថើបលួងក៏បាន។ នាយក្រលាស់អណ្ដាតខ្លួនជាអណ្ដាតគេចុះឡើងៗ ជុងហ្គុក ក៏មិនណយដែរ នាយយកដៃឱបចង្កេះ ថេហ៍ ជាប់និងតបស្នងទៅវិញយ៉ាងផ្អែមល្ហែមបំផុត ណាមួយក្នុងចិត្តកំពុងខ្នក់ខ្នាញ់និងគេស្រាប់ផង។ប្រហែល10នាទី ពួកគេក៏ប្រលែងគ្នាវិញ។
