ព្រឹកឡើង...
ថេហ្យុង ក្រោកពីព្រលឹមមកអង្គុយងោកលើគ្រែមិនព្រមទៅណា ទឹកមុខនាយពេលនេះក្រៀមក្រំខ្លាំងណាស់ ភ្នែកវិញមើលមិនយល់ហើមឡើងស្ពឹលដូចសត្វទិច នេះមកពីយប់មិញនាយយំខ្លាំងពេក ទើបព្រឹកឡើងសភាពពិបាកយល់បែបនេះ។ គេនៅខូចចិត្តរឿងជុងហ្គុក ចង់ទៅចោលគេមិនទាន់បាត់ទេ សូម្បីកម្លាំងចុះពីលើគ្រែសឹងតែគ្មានផង។
" គេទៅតែមួយរយៈទេ កុំនឹកគេអី គេស្រឡាញ់តែយើងគេមិនបានចង់ទៅលួចលាក់មានឈ្លើងនៅឯណាទេ ហុឹក...តែឯងប្រាកដជានឹកគេមិនខាន ធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅថេហ្យុង? "
នាយអង្គុយនិយាយម្នាក់ឯងដូចមនុស្សឆ្កួត សើចផងយំផងតែឯងក្នុងបន្ទប់។ មិនមែនគេគ្មានហេតុផលទេ គ្រាន់តែគេមិនទាន់ត្រៀមខ្លួនឲ្យនាយទៅពិតមែន គិតមើលមនុស្សធ្លាប់តែឱបរឹតគ្នារាល់ថ្ងៃ ស្រឡាញ់គ្នាស្ទើរលេប បើឲ្យបែកគ្នាទៅឆ្ងាយចឹងណាទទួលយកបាន។
តុក! តុក!...
ឮសម្លេងគោះចូលមកនាយរហ័សលើកដៃជូតទឹកភ្នែកចេញ។ អ្នកដែលចូលមកជាអុំ។
" ក្រោកហើយមែនទេអ្នកប្រុស? "
" អុំឃើញថាខ្ញុំកំពុងគេងឬ? "
" អូ! សុំទោសអ្នកប្រុស "
" ហិៗ ខ្ញុំនិយាយលេងជាមួយអុំទេ "
" ចា៎ស! អុំមិនប្រកាន់ស្រាប់ហើយ តែថាភ្នែកអ្នកប្រុសហើមខុសប្រក្រតី "
" អរ! យប់មិញកម្ទេចចូលភ្នែកខ្ញុំ ទើបខ្ញុំយំ ពេញមួយយប់ ព្រឹកឡើងដូចអុំឃើញនេះឯង "
" អុំគ្រាន់តែមកមើលធម្មតា ខ្លាចអ្នកប្រុសមិនទាន់ក្រោក ហើយខកម៉ោងទៅរៀនទៀត "
" អុំ! ចុះលោក... "
" លោកចនមែនទេ? ពេលនេះគាត់រៀបឡើងឡានចេញទៅហើយ អ្នកប្រុសមិនគិតទៅជូនដំណើរគាត់ទេហេ៎ស? "
" ថាម៉េចរៀបឡើងឡានចេញហើយ? "
" ចា៎ស! ឮថាឡើងយន្តហោះនៅម៉ោង6ព្រឹក "
" ហុឹកៗ ជុងហ្គុក កុំទាន់អាលទៅ ចាំអូនសិន "
និយាយរួចនាយក៏រូតរះចុះពីលើគ្រែរត់ចុះទៅក្រោម ទាំងគ្មានត្រនាប់ជើង។ ធ្វើឲ្យអុំនៅឈរមីុងមាំងតែឯង។
គេរត់ចុះជណ្ដើរយ៉ាងប្រញ៉ាប់ រហូតដល់ក្រោម នាយរត់មកមើលមុខផ្ទះឃើញថា មានឡានពីរគ្រឿង នៅចតរួចស្រេច ដូចមកទទួលនរណាម្នាក់ចេញពីគេ។
