ស្អែកឡើងថេហ្យុង ក្រោកងូតទឹកទៅរៀនធម្មតា ដោយមានកូនចៅជុងហ្គុក ជាអ្នកជូនទៅរៀន។ ជុងហ្គុក នាយដឹងមុនហើយថា ពេលខ្លួនមិននៅប្រាកដជាមានសត្រូវតាមយាយីមនុស្សរបស់ខ្លួន មិនខានទើបនាយឲ្យកូនចៅនាយតាម ឃ្លាំមើលនិងការពារថេហ្យុង របស់នាយគ្រប់ជំហាន មិនថាទៅណាក៏ដោយ។
ល្ងាចណាស់ទៅហើយ សិស្សឯទៀតក៏ចេញពីរៀនអស់ដូចគ្នា។ នៅឡើយតែថេហ្យុង របស់យើងនាយនៅអង្គុយចាំកូនចៅជុងហ្គុក មកយកលើបង់មុខសាលា ។ បន្ទាប់ពីថ្ងៃដែលជុងហ្គុក ចាកចេញទៅម្សិលមិញនេះ ថេហ្យុង មិនសូវនិយាយស្ដីលេងច្រើនដូចមុនទេ នាយស្ងៀមស្ងាត់ដូចមនុស្សគ្មានវិញ្ញាណបែកទើបបានមួយថ្ងៃសោះ នាយសែននឹកជុងហ្គុក ខ្លាំងណាស់ សូម្បីទូរស័ព្ទក៏មិនឃើញខលមកដែរ។ កុំថាឡើយតែមុខ សូម្បីសម្លេងក៏ហាក់លែងបានស្ដាប់ កណ្ដោចកណ្ដែងស្ទើរឆ្កួតម្នាក់ឯង។
" ហេតុអីបងមិនខលមករកអូនសោះចឹង? បងនៅទីនោះយ៉ាងម៉េចដែរ? ភ្លេចអូនហើយមែនទេ? "
នាយអង្គុយនិយាយម្នាក់ឯងលើបង់ មើលទៅកំសត់ខ្លាំងណាស់ ចំណែកមេឃក៏ចេះតែងងឹតទៅៗ កូនចៅជុងហ្គុក ក៏មិនទាន់ឃើញអើតក្បាលមកយក។ ទើបថេហ្យុង សម្រេចចិត្តដើរទៅផ្ទះទាំងគ្មានកម្លាំងក្នុងខ្លួន គេហត់នឿយនឹងការរៀនពេញមួយថ្ងៃហើយ ឥឡូវនៅដើរទៅផ្ទះខ្លួនឯងទៀត។
រាងតូចច្រឡឹងដើរឈ្ងោកមុខតាមដងផ្លូវ ដែលសងខាងផ្លូវពោរពេញដោយឡានម៉ូតូកំពុងធ្វើដំណើរ ខ្វែងខ្វាត់ពេញផ្លូវ រីឯអំពូលភ្លើងសាធារណៈក៏ចាប់ផ្ដើមបញ្ចេញពន្លឺដូចគ្នា ដូចបំភ្លឺផ្លូវឲ្យរាងតូចដើរទៅផ្ទះដោយសុវត្ថិភាព។
ង៉ក់!!!
" អ៊ុះ! "
ថេហ្យុង ត្រូវបើកភ្នែកប៉ុនៗពងមាន់ខណៈដែលនាយកំពុងដើរសុខៗស្រាប់តែមានឡានមួយមកឈប់ក្បែរគេនិងមានមនុស្សមាឌធំពីរនាក់ចុះមកសួរនាំគេ ធ្វើឲ្យគេភិតភ័យជាខ្លាំង មិនដែលស្គាល់គ្នាផងសុខៗមកលេងអីចឹង នរណាមិនភ័យ។ តែបើមើលតាមការស្លៀកពាក់របស់មនុស្សទាំងនេះ ដូចខ្សែស្រឡាយម៉ាហ្វៀមិចមិនដឹង ឬមួយជាកូនចៅសត្រូវជុងហ្គុក ដែលបញ្ជូនមកដើម្បីចាប់នាយ?
