ေ႐ွာင္းက်န္႔မိမိအခန္းထဲသို႔ဝင္လာခဲ့ၿပီးမနက္ျဖန္ထြက္ေျပးမည့္အစီအစဥ္အားေတြးေတာေန၏။
မနက္ျဖန္ မဂၤလာအခမ္းအနား႐ွိသည့္အတြက္ေသခ်ာေပါက္ဝမ္ရိေပၚတစ္ေယာက္အလုပ္႐ူပ္ေနမွာပင္။
သူ႔ကိုလဲမိတ္ကပ္၊အဝတ္အစားျပင္ဆင္ရမွာဆိုေတာ့မိတ္ကပ္ဆရာအားမလိမ့္တပက္လုပ္ကာထြက္ေျပးႏိုင္သည္။
ဝမ္ရိေပၚလဲသတိထားမိမွာမဟုတ္ေခ်။ဒီေလာက္လူေတြအမ်ားႀကီးထဲသူေပ်ာက္သြားတာလံုးဝရိပ္မိမွာမဟုတ္ပါ။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ဤေနရာကေနလြတ္ဖို႔သာေတြးထားသည္။လြတ္ေျမာက္ၿပီးဆိုမွက်ိဳးလင္းနဲ႔မမကို႐ွာကာဒီလူနဲ႔အေဝးဆံုးကိုထြက္သြားမယ္။
'ေနာက္တစ္ခါေယာင္လို႔ေတာင္ခင္ဗ်ားနဲ႔မဆံုခ်င္ဘူးဝမ္ရိေပၚ'
ေ႐ွာင္းက်န္႔အခန္းတံခါးကမပိတ္ရေသးတာမို႔ပိတ္ရန္သြားေတာ့ဝရံတာမွာဖုန္းေျပာေနေသာသူကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။
ဘာရယ္မဟုတ္ပဲထိုေက်ာျပင္အားေငးၾကည့္ေနမိသည္။အျမဲတစ္ေစတင္းမာေနတက္ေသာမ်က္ႏွာထက္တြင္အျပံဳးလွလွဖန္ဆင္းတက္သူဟာေကာင္ေလးပါလို႔ဦးေလးရန္ေျပာတက္တာ...
ေ႐ွာင္းက်န္႔မွတ္မိေနေသးသည္။
*သခင္ေလး ဘဝမွာမင္းကအေရးႀကီးဆံုးမို႔သူ႔အနားကေနထြက္မသြားပါနဲ႔* လို႔
ဦးေလးရန္ ေတာင္းဆိုဖူးတာသိေပမယ့္...
မျဖစ္ႏိုင္ေသာအခ်စ္တစ္ခုအားဖက္တြယ္ေနေသာအတၱဆန္လြန္းသည့္ဝမ္ရိေပၚအနားတြင္သူမေနခ်င္ပါ။
သူ႔ကိုယ္တိုင္လဲဝမ္ရိေပၚအားမခ်စ္ဘူးေလ။
ထိုစကားကိုေ႐ွာင္းက်န္႔ေျပာမိတိုင္းအလိုလိုဝမ္းနည္းတက္လာတာေရာဂါတစ္ခုေပလား။
ေလာကႀကီးထဲမွာကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ပိုင္လို႔လားဗ်ာ။ကိုယ္မဟုတ္တဲ့သူစိမ္းလူတစ္ေယာက္ကိုပိုင္ဆိုင္ရဖို႔ခ်စ္ရတာထင္ထားတာထက္ခက္ခဲနက္႐ိႈင္းလြန္းတယ္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ေတြးေနေငးေနမိေသာကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးကာအခန္းတံခါးအားပိတ္ပစ္လိုက္သည္။
YOU ARE READING
အမုန္းႏွင့္စေသာအမုန္းcomple(အမုန်းနှင့်စသောအမုန်း)
Fanfiction"မုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုအရမ္းမုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဘိဓာန္မွာခင္ဗ်ားအတြက္ျပဌာန္းထားတာအမုန္းေတြပဲ႐ွိတယ္..." ေ႐ွာင္းက်န္႔ "မုန်းတယ်... ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုအရမ်းမုန်းတယ်... ကျွန်တော့်ရဲ့အဘိဓာန်မှာခင်ဗျားအတွက်ပြဌာန်းထားတာအမုန်းတွေပဲ...
