ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြရဲ႕အကာအကြယ္ဟာေငြစကၠဴ ေတြဆိုေပမယ့္ဆင္းရဲတဲ့သူ႔အတြက္ေတာ့မာနဟာတံတိုင္းေလးတစ္ခုလိုပါပဲ။
ခုေတာ့မာနတစ္ခုအရင္းခံခဲ့လို႔ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔လမ္းေလ်ွာက္ေနရၿပီ။မ်က္မွန္လဲမ႐ွိေတာ့ဘူး။ေကာင္းလိုက္တဲ့ဘဝႀကီး။
"အခုမွလာနာေနရလားေျခေထာက္ရဲ႕..."
လႈပ္လိုက္တိုင္းနာက်င္လာတဲ့ေျခေထာက္တစ္ဖက္ေၾကာင့္ေ႐ွာင္းက်န္႔လမ္းသြားရသည္မွာေရြ႔ကိုမေရြ႔ခ်င္။
ထို႔ေၾကာင့္လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့၏။
"ေ႐ွာင္းေလး!....ဘာျဖစ္ေနတာလဲ "
အနီရဲရဲၿပိဳင္ကားေလးသည္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔သိန္းခ်ီ ၊သန္းခ်ီတန္မွန္းသိသာသည္။သူ႔မ်က္စိေ႐ွ႕ထိုကားေလးရပ္လာၿပီးကားေပၚကလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္အေျပးဆင္းလာသည္။
"က်ိဳးလင္း!"
က်ိဳးလင္းကသူ႔ေဘးနားဒူးေထာက္ခ်ရင္းေမးသည္။နီရဲပြန္းပဲ့ေနသည့္လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကိုျမင္ေတာ့က်ိဳးလင္းတစ္ေယာက္စိတ္ပူစြာေမးေတာ့သည္။အေၾကာင္းစံုေျပာျပေတာ့
"ေ႐ွာင္းေလးရာ...မင္းမို႔လို၊ငါသာဆိုလက္သီးနဲ႔ႀကီးထိုးပစ္ခဲ့တယ္သိလား"
"ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြ၊ဒါနဲ႔မင္းကဘယ္လာတာလဲ"
"မင္းဆီလာတာ...ထငါနဲ႔အတူအိမ္ျပန္မယ္"
လက္ေမာင္းကေနက်ိဳးလင္းကအသာထိန္းရင္းသူ႔ကိုကားေပၚတြဲတင္သည္။ၿပီးေတာ့ေစ်းျခင္းကိုယူၿပီးကားေပၚတက္ကာအိမ္သို႔ေမာင္းခဲ့ေတာ့သည္။
က်ိဳးလင္းကေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာသူငယ္ခ်င္းေကာင္းေလး။လူ႔ခ်မ္းသာသားသမီးပီပီေခ်ာေမာခန္႔ညားေသာ႐ုပ္ရည္ကိုလဲပိုင္ဆိုင္ထားသူ။
ပိုက္ဆံ ကိုလိုသလိုသံုးႏိုင္ေတာ့အေပါင္းအသင့္ေပါေပမယ့္ဆင္းရဲႏံုခ်ာတဲ့ေ႐ွာင္းက်န္႔တစ္ေယာက္ကိုသာအထူးခင္တြယ္တက္သူျဖစ္သည္။
ဒါေၾကာင့္အထက္တန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္အထိေ႐ွာင္းက်န္႔အတြက္သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔က်ိဳးလင္းပဲ႐ွိသည္။
YOU ARE READING
အမုန္းႏွင့္စေသာအမုန္းcomple(အမုန်းနှင့်စသောအမုန်း)
Fanfiction"မုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုအရမ္းမုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဘိဓာန္မွာခင္ဗ်ားအတြက္ျပဌာန္းထားတာအမုန္းေတြပဲ႐ွိတယ္..." ေ႐ွာင္းက်န္႔ "မုန်းတယ်... ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုအရမ်းမုန်းတယ်... ကျွန်တော့်ရဲ့အဘိဓာန်မှာခင်ဗျားအတွက်ပြဌာန်းထားတာအမုန်းတွေပဲ...
