ဧည့့့္ခန္းထဲတြင္ဒီအေနအထားအတိုင္းရွိေနသည္မွာဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီမသိ။ေရွာင္းက်န႔္ကေတာ့အသက္႐ူၾကပ္လာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕မ်က္ႏွာအပ္ထားရသည့္ရင္ခြင္အားလက္သီးဆုပ္ျဖင့္ထုရင္းသတိေပးရသည္။
"လႊတ္ပါဦး!....ကြၽန္ေတာ္ အသက္႐ူၾကပ္ေနၿပီ...."
ရင္ခြင္ထဲကအသံတိုးတိုးေလးေၾကာင့္ရိေပၚသတိဝင္လာကာတင္းက်ပ္စြာေပြဖက္ထားမူ႕အားအနည္းငယ္ေျဖေလ်ာ့လိုက္သည္။
"Sorry! ..ကိုယ္စိုးရိမ္စိတ္ႀကီးသြားတယ္..."
"ရပါတယ္! ခင္ဗ်ား ဗိုက္ဆာေနၿပီလား!..."
ေရွာင္းက်န႔္သန္မာလြန္းသည့္လက္ေမာင္းေတြၾကားကမလႊတ္ေျမာက္ေသးေပမယ့္သူဗိုက္ဆာေနမလားဆိုတဲ့အေတြးဝင္မိတာေၾကာင့္ေမးမိလိုက္သည္။
"baby ေလး!!!!..."
ေမးလိုက္ခါမွပဲသူ႕ရင္ခြင္ႏြေးႏြေးၾကားေရွာင္းက်န႔္ေနာက္တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ျမႇုပ္ရျပန္သည္။ခင္ဗ်ားကေလ...သိပ္အကဲပိုတာပဲ။
ဖက္ထားတာေျဖလိုက္ေပမယ့္ရိေပၚသူ႕လက္ေမာင္းေလးအားဖမ္းဆုပ္ထားမိေသးသည္။
အရင္လိုပုတ္ထုတ္ပစ္လိုက္မလားရိေပၚေတြးမိေပမယ့္ခုလိုေမးလာမယ္မထင္ခဲ့ေခ်။
နဂိုကအမုန္းေတြျပည့္ေနေသာမ်က္ဝန္းမ်ားသည္ခုေတာ့ႏူးညံ့ျခင္းတစ္စြန္းတစ္စပါဝင္ေနသည္။
ဒီလိုပုံစံအတိုင္းသာဆိုbabyေလးအခ်စ္ကိုရိေပၚရဖို႔မေဝးေတာ့ၿပီဟုထင္လိုက္လို႔ရတယ္မလား။
"ခင္ဗ်ား! ဒီေန႕ဖက္လို႔ၿပီးဦးမွာလား...၊ကြၽန္ေတာ္ဗိုက္ဆာေနၿပီ"
ေရွာင္းက်န႔္ညေနစာမစားရေသးပါ။စားခ်င္စိတ္မရွိတာမဟုတ္ပဲတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေစာင့္ေနမိမွန္းမသိစိတ္ေလးကေျပာျပေနသည္။
သူဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမလဲေတြးမိတဲ့စိတ္အလိုတိုင္းၾကည့္မိတဲ့နာရီေလးေတြေဖာ္ေကာင္လုပ္ရင္ေရွာင္းက်န႔္ေနစရာေနရာမရွိျဖစ္ဦးမည္။
ေဩာ္... လူတစ္ေယာက္ ကိုမုန္းရတာခက္လိုက္တာ။
ရိေပၚအေပ်ာ္လြန္သြားသည့္မိမိစိတ္အားမနည္းထိန္းရင္းရင္ခြင္ထဲကအေကာင္ေပါက္အားေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီးအေပၚထပ္ဆီတက္လာခဲ့သည္။
YOU ARE READING
အမုန္းႏွင့္စေသာအမုန္းcomple(အမုန်းနှင့်စသောအမုန်း)
Fanfiction"မုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုအရမ္းမုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဘိဓာန္မွာခင္ဗ်ားအတြက္ျပဌာန္းထားတာအမုန္းေတြပဲ႐ွိတယ္..." ေ႐ွာင္းက်န္႔ "မုန်းတယ်... ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုအရမ်းမုန်းတယ်... ကျွန်တော့်ရဲ့အဘိဓာန်မှာခင်ဗျားအတွက်ပြဌာန်းထားတာအမုန်းတွေပဲ...
