"အ!...."
ရီေဝေဝျဖစ္ေနတဲ့ခံစားခ်က္နဲ႔အတူႏိုးထလာတဲ့မနက္ခင္းကေ႐ွာင္းက်န္႔အတြက္အဆင္မေျပလွ။
ရိပ္တိတ္တိတ္မူးေနတဲ့ေခါင္းအားလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ဖိကိုင္ရင္းထဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
ငုတ္တုတ္ထိုင္မိတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ပထမဆံုးသူလုပ္မိတာအခန္းထဲၾကည့္လိုက္မိျခင္းပင္။
"ဟင္!ဒါဘယ္ေနရာလဲ...ငါဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ..."
႐ွင္းလင္းသပ္ရပ္ေနတဲ့အေနအထားအရအိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕အခန္းတစ္ခန္းထဲေရာက္ေနမွန္းေတြးစရာပင္မလို။ဘာျဖစ္သြားတာလဲဟုေတြးေနဆဲမွာပင္မေန႔ကအျဖစ္အပ်က္မ်ားေခါင္းထဲအစီအရီေပၚလာေတာ့သည္။
"က်ိဳးလင္း!!...မင္း!!!..."
ကုတင္ေပၚကအတင္းထကာအခန္းတံခါးဆီေ႐ွာင္းက်န္႔ေျပးသြားမိ၏။မူးေဝေနဆဲေခါင္းေၾကာင့္လူကစိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါႏိုင္။
အခန္းတံခါးဆီေရာက္ေတာ့ေလာ့ခ်ထားသည္။အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားၿပီးဖြင့္ေပမယ့္ပြင့္မလာေပ။တံခါးလက္ကိုင္ဘုကိုလွည့္ရလြန္းလို႔လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားပင္နီရဲလာသည္။
"ဘယ္သူ႐ွိလဲ? ....ဘယ္သူမွမ႐ွိၾကဘူးလား!!!!....တံခါးဖြင့္ေပးပါ....!!!..."
!ဒုန္း!!......ဒုန္း!!!....!
တံခါးကိုထုကာလည္ေခ်ာင္းကြဲမတက္ေအာ္ဟစ္ေနေပမယ့္သူ႐ွိရာအခန္းဆီဘယ္သူမွေရာက္မလာခဲ့။
တိတ္ဆိတ္လြန္းေသာအေျခအေနတစ္ခုတြင္သူ႔အသံတစ္ခုသာအိမ္ထဲဟိန္းထြက္ေနသည္။
"ဦးေလး!....ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားၾကည့္ၾကမလား..."
"မစပ္စုစမ္းနဲ႔!!မင္းကိုငါခိုင္းဖို႔ေခၚလာတာဒီကကိစၥေတြကိုစပ္စုဖို႔မဟုတ္ဘူးၾကားလား...ၿပီးေတာ့မင္းအလုပ္ကခိုင္းတာကိုေသခ်ာလုပ္ဖို႔ပဲေယာင္လို႔ေတာင္အိမ္အေပၚထပ္ကိုတက္ဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔....အိမ္အေပၚထပ္ကဘာအသံပဲၾကားရၾကားရမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန...ငါေျပာတာေတြကိုမေမ့နဲ႔မဟုတ္ရင္မင္းအလုပ္ျပဳတ္တာထက္ဆိူးတဲ့ရလဒ္ေတြ႐ွိလာလိမ့္မယ္...."
"ဟုတ္....ဟုတ္ကဲ့!!..."
ျခံေစာင့္ဦးေလးရဲ႕သတိေပးစကားေၾကာင့္ထိုေကာင္ေလးလဲဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ပဲျခံထဲသို႔ဆင္းသြားေတာ့သည္။ျခံေစာင့္ဦးေလးကေတာ့အိမ္အေပၚကၿငိမ္သက္ေနတဲ့အေနအထားအားလွမ္းၾကည့္ရင္း...
أنت تقرأ
အမုန္းႏွင့္စေသာအမုန္းcomple(အမုန်းနှင့်စသောအမုန်း)
أدب الهواة"မုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုအရမ္းမုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဘိဓာန္မွာခင္ဗ်ားအတြက္ျပဌာန္းထားတာအမုန္းေတြပဲ႐ွိတယ္..." ေ႐ွာင္းက်န္႔ "မုန်းတယ်... ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုအရမ်းမုန်းတယ်... ကျွန်တော့်ရဲ့အဘိဓာန်မှာခင်ဗျားအတွက်ပြဌာန်းထားတာအမုန်းတွေပဲ...
