ခပ္ပ်ပ်သာျမင္ရေတာ့တဲ့ျပင္ပအလင္းေရာင္နဲ႔အတူညသည္လဲပို၍ေမွာင္လာသည္။အနက္ေရာင္ခင္းက်င္းထားတဲ့ကားလမ္းမသည္လဲျဖစ္ေပၚေနေသာစိတ္အေျခအေနတို႔ႏွင့္ထပ္တူညီစြာ။
လမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္ရပ္တန္႔ထားေသာကားအနီေရာင္ေလးသည္ေနရာမွမေရြ႔သလိုကားေပၚကေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္လဲတိတ္ဆိတ္ေအးစက္မူ႔ကႀကီးစိုးလို႔ေနသည္။
ရံဖန္ရံခါ႐ိႈက္သံတိုးတိုးေလးထြက္ေနသည္မွလြဲ၍သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြသာ႐ွိသည္။
က်ိဳးလင္း အသံတိတ္မ်က္ရည္ေတြက်ေနေသာခ်စ္ရသူကိုၾကည့္ရင္းအသည္းႏွလံုးေတြတစ္ဆက္ဆက္နာက်င္ေနသည္။သူ႔အခ်စ္ကဒီေလာက္ေတာင္ဝမ္းနည္းသြားေစတာလား။
မ်က္ရည္ အသြင္သြင္စီးေနတဲ့ခ်စ္ရသူမ်က္ႏွာဟာက်ိဳးလင္းအတြက္အ႐ွင္လက္လက္ငရဲက်ေနရသလိုပဲ။ထိုမ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ကာမငိုပါနဲ႔ေျပာခ်င္ေပမယ့္.....။
သူရင္ထဲကအခ်စ္ေတြထုတ္ေဖာ္ၿပီးတည္းကခ်စ္ရသူကမ်က္ႏွာခ်င္းပင္မဆိုင္ေတာ့။စကားေျပာဖို႔ဆိုတာပိုလိုေဝးေလၿပီ။အခုလိုသာမ်က္ရည္ေတြက်ေနတာကိုသူ႔မွာရင္နာစြာၾကည့္ေနရတဲ့အျဖစ္။
နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ညေျခာက္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ေန႔လည္တည္းကျဗဳန္းစားႀကီးထြက္လာတာမို႔ကားေပၚမွာေရတစ္ဘူးကလြဲလို႔ဘာမွမပါေခ်။
နာရီအေတာ္ၾကာငိုထားတာမို႔ေ႐ွာင္းေလးပင္ပန္းေနမွာက်ိဳးလင္းသိသည္။ဗိုက္ထဲမွာလဲကေလးက႐ွိေနေသးတာမို႔ဒီအတိုင္းေနလို႔ေတာ့မျဖစ္။နီးစပ္ရာေနရာတစ္ခုအျမန္ဆံုးသြားကာေ႐ွာင္းေလးကိုတစ္ခုခုေကြၽးဖို႔လိုေနၿပီ။
က်ိဳးလင္း GPSအားဖြင့္၍႐ွာေတာ့ေ႐ွ႕ႏွစ္မိုင္ေက်ာ္တြင္နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ခု႐ွိေနသည္။ကားစက္ႏိုးကာသြားဖို႔ျပင္ေတာ့ေ႐ွာင္းေလးကလႈပ္႐ွားလာသည္။
ငိုေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးအားေမာ့လာကာနီရဲမို႔အစ္ေနေသာမ်က္လံုးေလးမ်ားကသူ႔႐ွိရာၾကည့္လာသည္။
"မင္း!...ငါ့ကိုအခု!ျပန္ပို႔ေပး! !..."
တစ္နာရီေလာက္ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွထြက္လာတဲ့အသံတုန္တုန္ရီရီေလး။တိုးလ်ေနေပမယ့္က်ိဳးလင္းအသည္းအားခြဲရန္အစြမ္း႐ွိသည္။
YOU ARE READING
အမုန္းႏွင့္စေသာအမုန္းcomple(အမုန်းနှင့်စသောအမုန်း)
Fanfiction"မုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုအရမ္းမုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဘိဓာန္မွာခင္ဗ်ားအတြက္ျပဌာန္းထားတာအမုန္းေတြပဲ႐ွိတယ္..." ေ႐ွာင္းက်န္႔ "မုန်းတယ်... ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုအရမ်းမုန်းတယ်... ကျွန်တော့်ရဲ့အဘိဓာန်မှာခင်ဗျားအတွက်ပြဌာန်းထားတာအမုန်းတွေပဲ...
