"ငါ့ကိုဖမ္းရဲတယ္ေပါ့!!....အခုလႊတ္စမ္း၊ငါဘယ္သူလဲမသိဘူးလား!!!...လႊတ္!..."
"ကင္မိန္းကေလး!ကြၽန္ေတာ္ တို႔နဲ႔ေအးေအးေဆးေဆးလိုက္ခဲ့ပါ...ခုလိုလုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ကြၽန္ေတာ္တို႔လက္ထိပ္ခတ္ရလိမ့္မယ္..."
ရဲအရာ႐ွိ၏စကားေၾကာင့္ဆိုရာႏႈတ္ခမ္းပါးအားဖိကိုက္ရင္းဝမ္ရိေပၚကိုမုန္းတီးစြာၾကည့္ကာရဲမ်ားေခၚေဆာင္ရာသို႔ပါသြားေလသည္။
မ်က္ရည္ေတြၾကားကေနသူမခ်စ္ရသူကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။မ်က္ဝန္းစူးစူးေတြထဲသူမအတြက္သနားရိပ္ကေလးမ်ား႐ွာေတြ႔ေလမလားအ႐ွက္မဲ့စြာေမ်ွာ္လင့္မိသည္။
"Hk!..."
အ႐ွက္မဲ့တဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေလွာင္တဲ့အေနနဲ႔ေ႐ွာင္းလိရယ္မိလိုက္သည္။ဝမ္ရိေပၚကသူမဘယ္လိုျဖစ္ေနေနဘယ္ေတာ့မွမသနားသလိုခ်စ္လဲလာမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့အမွန္တရားကိုခုမွသူမလက္ခံလိုက္မိတာကို။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔မ်က္ႏွာေလးၾကည့္ခ်င္မိေပမယ့္ခိုင္းထားတဲ့ေက်ာျပင္က်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ေ႐ွာင္းလိၾကည့္ခြင့္ပင္မ႐ွိ။
ၾကည့္ခြင့္မ႐ွိတာလဲေကာင္းပါတယ္ေလ။အမုန္းေတြျပည့္ေနတဲ့ခ်စ္ရသူကိုေ႐ွာင္းလိရင္နာနာနဲ႔မၾကည့္ရေတာ့ဘူးေပါ့။
တကယ္တမ္းၾကေလာကႀကီးကမတရားဘူးေနာ္။သူမလိုလူအတြက္ေမတၱာတရားေတာ္ေတာ္႐ွားပါးတယ္။ေပးတဲ့ေမတၱာၾကသူမကမလိုခ်င္ခဲ့ဘူး။မေပးတဲ့ေမတၱာၾကသူမအရမ္းလိုခ်င္ခဲ့မိတယ္။
အကယ္၍ ေနာက္ဘဝဆိုတာတကယ္႐ွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတဲ့အရာကိုသူမအျပည့္အဝခံစားရပါေစလို႔မ်က္ရည္မ်ားၾကားကတိတ္တိတ္ေလးဆုေတာင္းခဲ့မိသည္။
ၿပီးတာနဲ႔ ရဲေတြေခၚရာေနာက္သို႔အသက္မဲ့ေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ေ႐ွာင္းလိလိုက္သြားခဲ့ေတာ့သည္။
"ကိုကို!အဝတ္အစားေတြ ခ်က္ခ်င္း လဲၿပီးဘယ္သြားမလို႔လဲ..."
"ဒီဘက္ကျပသာနာမင္းအားလံုး႐ွင္းလိုက္...ငါေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုေတြခ်င္ေနၿပီ...သူအခုဘယ္မွာလဲ"
"သူအခုက်ိဳးလင္းအိမ္မွာ!..."
"ဘာ!!..."
ကိုကိုကေဒါသသံနဲ႔ေအာ္လိုက္တာမို႔ရႊမ္းဝူအထိတ္တလန္႔ျဖစ္သြားမိ၏။က်ိဳးလင္းဆီထားတာကိုကိုလံုးဝသေဘာမက်တာသိေပမယ့္စံအိမ္မွာေနခိုင္းဖို႔ကအဆင္မွမေျပခဲ့တာ။
VOUS LISEZ
အမုန္းႏွင့္စေသာအမုန္းcomple(အမုန်းနှင့်စသောအမုန်း)
Fanfiction"မုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုအရမ္းမုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဘိဓာန္မွာခင္ဗ်ားအတြက္ျပဌာန္းထားတာအမုန္းေတြပဲ႐ွိတယ္..." ေ႐ွာင္းက်န္႔ "မုန်းတယ်... ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုအရမ်းမုန်းတယ်... ကျွန်တော့်ရဲ့အဘိဓာန်မှာခင်ဗျားအတွက်ပြဌာန်းထားတာအမုန်းတွေပဲ...
