"နာေနေသးလား! "
သူ႔ပါးထက္ခပ္ဖြဖြေဆးပြတ္ေပးရင္းက်ိဳးလင္းကေမးေတာ့ေ႐ွာင္းက်န္႔ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
"မနာပါဘူး ကြ...အဲ့ေလာက္လဲမျပင္းပါဘူး"
"ဒါလားမျပင္းတာ.."
ပါးထက္ကလက္ဝါးရာကခုထိနီရဲစြာ႐ွိေနေသးတာေၾကာင့္က်ိဳးလင္းကမ်က္ေစာင္းထိုးရင္းေျပာသည္။
ရဲတက္ေနတဲ့ပါးကေလးကိုျမင္တိုင္းက်ိဳးလင္းစိတ္ထဲေဒါသျဖစ္မိသည္။အဲ့တုန္းကအနားမွာသူ႐ွိရက္နဲ႔မတားမိခဲ့ဘူးေလ။
"ေနာက္ဆိုငါမင္းကိုကာကြယ္ေပးမယ္!...မင္းအစ္မအႏိုင္က်င့္ရင္ငါဆီေျပးလာခဲ့သိလား.."
"Hk!မင္းေျပာပံုကလဲငါကအႏိုင္က်င့္ခံေနရတဲ့ကေလးက်ေနတာပဲ..."
ေ႐ွာင္းေလး ကရယ္ေမာကာေျပာေနေပမယ့္က်ိဳးလင္းကေတာ့တကယ္စိတ္ထဲကအတိုင္းေျပာလိုက္ျခင္းပင္။
အခုသူ႔ေ႐ွ႕မွာရယ္ေမာေနတဲ့လူသားကိုကာကြယ္ခ်င္သည္။ပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည္။ဒါေပမယ့္.....ခက္တာကသူနဲ႔ကိုယ့္ၾကားျခားနားေနတဲ့စည္းေလးတစ္ခု။
ကိုယ့္ဘက္ကမေက်ာ္သေရြ႔သူ႔ဆီကတံုု႔ျပန္အခ်စ္ကိုက်ိဳးလင္းေမ်ွာ္လင့္လို႔မရ။ဘာလို႔ဆိုသူ႔ေ႐ွ႕ကလူသားကထင္မထားေလာက္ေအာင္ႏွလံုးသားေရးရာမွာဆိုညံ့လြန္းလို႔ပင္။
"ဒီမွာမင္းအိပ္...ငါကဆိုဖာေပၚမွာအိပ္မယ္"
ေခၚလာခဲ့တုန္းကဒီအထိေတြးမထားေပမယ့္ဟိုအစ္မမပီသတဲ့လူရဲ႕အိမ္ကိုလဲေ႐ွာင္းေလးကိုက်ိဳးလင္းျပန္မလြတ္ခ်င္။
အိပ္ခန္းကလဲတစ္ခန္းထဲဆိုေတာ့က်ိဳးလင္းဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိေတာ့ေခ်။ေ႐ွာင္းေလးက႐ိုး႐ိုးသားသားေတြးေတာႏိုင္ေပမယ့္က်ိဳးလင္းကေတာ့ခုလိုႏွစ္ေယာက္တည္း႐ွိေနေတာ့စိတ္ကထင္ထားသေလာက္မ႐ိုးေတာ့။
ျပန္လဲမပို႔ခ်င္တာေၾကာင့္စိတ္ကိုတင္းၿပီးသာတစ္ခန္းထဲအိပ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့....။
"က်ိဳးလင္း! အဆင္မေျပဘူးထင္တယ္၊ငါ..ငါ့အိမ္ငါျပန္လိုက္မယ္ေလ၊မင္းကား႐ွိတာပဲငါ့ကိုလိုက္ပို႔လို႔မရဘူးလား "
YOU ARE READING
အမုန္းႏွင့္စေသာအမုန္းcomple(အမုန်းနှင့်စသောအမုန်း)
Fanfiction"မုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုအရမ္းမုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဘိဓာန္မွာခင္ဗ်ားအတြက္ျပဌာန္းထားတာအမုန္းေတြပဲ႐ွိတယ္..." ေ႐ွာင္းက်န္႔ "မုန်းတယ်... ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုအရမ်းမုန်းတယ်... ကျွန်တော့်ရဲ့အဘိဓာန်မှာခင်ဗျားအတွက်ပြဌာန်းထားတာအမုန်းတွေပဲ...
