"ငါမင္းကိုမခ်စ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...မဟုတ္ဘူး မခ်စ္ခ်င္ေတာ့တာ..."
ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားကိုဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႔သူဆန္းစစ္ေနေပမယ့္နားၾကားမလြဲတာေတာ့ေသခ်ာသည္။သူတကယ္အဲ့လိုေျပာလိုက္တာတဲ့ေလ။မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ရင္ထဲမွာေအာ္ဟစ္ေနေပမယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့တည္ၿငိမ္ေအးစက္လြန္းေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာကိုပဲေမာ့ၾကည့္မိသည္။
ႏူးညံ့ျခင္းေတြနဲ႔သာသူ႔ကိုၾကည့္တက္တဲ့မ်က္ဝန္းမ်ားထဲမွာခ်စ္ျခင္းဟုေသာအရိပ္အေယာင္ဟူ၍ေ႐ွာင္းက်န္႔႐ွာမေတြ႔ေတာ့။ေအးစက္ျပတ္သားျခင္းေတြျပည့္ေနတဲ့အၾကည့္ေၾကာင့္ေ႐ွာင္းက်န္႔ႏွလံုးသားေလးနာက်င္မူ႔ေၾကာင့္လူးလိမ့္ေနမိသည္။
"ကိုကိုတကယ္ပဲမခ်စ္ေတာ့တာလား..."
"က်စ္!မင္းအခုငါ့ေ႐ွ႕ကထြက္သြားေတာ့!!!..."
"ဟင့္အင္း! ဟင့္အင္း.. မလုပ္ပါနဲ႔... ကြၽန္ေတာ္ ့ကိုေမာင္းမထုတ္ပါနဲ႔..."
ခခယယေတာင္းပန္ေပမယ့္ျပတ္သားလြန္းသူႀကီးကေတာ့တစ္ခ်က္ေလးေတာင္လွည့္မၾကည့္ခဲ့။ေ႐ွာင္းက်န္႔ေနရာမွာတင္ဒူးေထာက္က်သြားကာမ်က္ရည္စက္ေတြအဆက္မျပတ္က်လာသည္။ေက်ာခိုင္းသြားတဲ့ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးကိုမ်က္ရည္နဲ႔မို႔ေဝဝါးစြာလွမ္းၾကည့္ရင္းေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္လွမ္းေအာ္ေခၚမိသည္။
သူျပန္လာလို႔ျပန္လာျငားေပါ့.....။
"ကိုကို!!!!!!!..."
"baby!ထပါဦးbabyေလးဘာျဖစ္လို႔လဲ!..ဘာလို႔ငိုေနရတာလဲေျပာပါဦး.."
စိုးရိမ္တႀကီးေမးလာတဲ့သူ႔စကားသံေတြနားထဲအလုအယွက္ေျပးဝင္လာေတာ့မွေ႐ွာင္းက်န္႔မ်က္ဝန္းမ်ားလဲပြင့္သြားေလသည္။မ်က္လံုးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းျမင္လိုက္ရတာကေက်ာခိုင္းေနတဲ့သူ႔ပံုရိပ္မဟုတ္ပဲစိုးရိမ္တႀကီးၾကည့္ေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာသာ။
ဒါဆိုေစာေစာကအိမ္မက္ေပါ့။ဘုရားသခင္ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။အိမ္မက္ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့။လက္ေတြ႔သာဆိုေ႐ွာင္းက်န္႔ရင္ေတြကြဲေၾကေနၿပီ။
သူ႔ကိုျပဴ းေၾကာင္ေၾကာင္ေလးၾကည့္ေနတဲ့babyေလးသည္အိမ္မက္ဆိုးမက္ခဲ့ပံုရသည္။တစ္ကိုယ္လံုးမွာလဲေခြၽးေစးေလးေတြရြဲေနၿပီးသူသိပ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့မ်က္ဝန္းေလးမ်ားမွမ်က္ရည္ေလးေတြျပည့္အိုင္ေနေသးသည္။ပါးျပင္ေဖြးေဖြးေလးမွာလဲမ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးေတြနဲ႔။
YOU ARE READING
အမုန္းႏွင့္စေသာအမုန္းcomple(အမုန်းနှင့်စသောအမုန်း)
Fanfiction"မုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုအရမ္းမုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဘိဓာန္မွာခင္ဗ်ားအတြက္ျပဌာန္းထားတာအမုန္းေတြပဲ႐ွိတယ္..." ေ႐ွာင္းက်န္႔ "မုန်းတယ်... ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုအရမ်းမုန်းတယ်... ကျွန်တော့်ရဲ့အဘိဓာန်မှာခင်ဗျားအတွက်ပြဌာန်းထားတာအမုန်းတွေပဲ...
