"သခင္ေလး မနက္စာစားပါဦးလား..."
တံု႔ျပန္လာျခင္းမ႐ွိ။အိပ္ေမာက်ေနဆဲအကိုေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုတစ္စိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္းသာေနသည္။သူတို႔ကို႐ွိေနတယ္လို႔ေတာင္မထင္။
"သခင္ေလး! ...သခင္ေလး ဒီလိုပဲဆက္ေနရင္အကိုေလးသတိရလာတဲ့အခါဘယ္စိတ္ေကာင္းမွာလဲ..အကိုေလး ကိုစိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္ရင္မနက္စာေလးစားၿပီးခဏေလးအနားယူလိုက္ပါလား...အနားမွာပဲအနားယူေလ..."
ေဘးကေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနတဲ့အေကာင္ကိုရိေပၚေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့စိတ္မ႐ွည္မူ႔ေတြကအတိုင္းသား။သို႔ေပမယ့္ႏႈတ္ကေတာ့ဘာမွမေျပာ။လက္ထဲကမနက္စာဗူးေလးကိုၾကည့္ကာသက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္ရင္း...
"ျပင္လိုက္!!..."
"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့သခင္ေလး..."
ဝမ္းသာသြားေသာမ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္သူ႔အတြက္မနက္စာခ်က္ခ်င္းျပင္ေပးၾကသည္။မနက္စာစားေနရေပမယ့္babyကို႔စိတ္ပူေနမူ႔ကေလ်ာ့မသြား။ဆရာဝန္လူလိမ္ေကာင္။ေျပာေတာ့မနက္သတိရလာမယ္တဲ့။အခုပဲမိုးလင္းေနၿပီ....။
babyကခုထိသတိမရေသးဘူး။ကုတင္ေဘးကခံုေလးမွာပဲရိေပၚအတြက္မနက္စာျပင္ဆင္ေပးၾကသည္။အေငြ႔ေလးေတြထြက္ေနဆဲမနက္စာကခုဏေလးကမွဝယ္ထားမွန္းသိသာေစသည္။
ေႏြးေထြးတဲ့အရသာတစ္ခ်ိဳ႕ရိေပၚဝမ္းထဲေရာက္သြားေပမယ့္သူအားမ႐ွိေသးပါ။ေအးစက္ေနဆဲလက္ကေလးကိုဆုပ္ကိုင္ထားရတာကိုပဲရိေပၚမွာမခ်င့္မရဲ။
အကုန္လုံး သူ႔သခင္ေလးအျဖစ္ကိုၾကည့္ကာစိတ္မေကာင္း။ၾကည့္ဦး.....မနက္စာေလးဒီကုတင္ေဘးနားစားရတာေတာင္အကိုေလးလက္ကိုမလြတ္တမ္းဆုပ္ကိုင္ထားဆဲ။
"အင့္!!..."
မပီမသညည္းသံေလးတစ္ခုနဲ႔အတူရိေပၚလက္ထဲဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြလြန္႔လူးလာၾကသည္။
"ကေလး!ကေလးကိုကိုကိုေတြ႔လား...၊ျမင္လားဟင္...ဘယ္လိုေနေသးလဲ ေခါင္းေရာမူးေနေသးလား...ရင္ထဲဘယ္လိုခံစားေနရေသးလဲဟင္..."
ေမးခြန္းေတြတစ္သီတစ္တန္းႀကီးထြက္က်လာၿပီးစိတ္ပူစြာေမးလာတဲ့ကိုကို႔ကိုေ႐ွာင္းက်န္႔အျပံဳးေအးေလးနဲ႔တံု႔ျပန္လိုက္သည္။သူ႔လက္ေတြကိုတင္းက်ပ္စြာဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ကိုကို႔လက္ေတြကိုျပန္ဆုပ္ကိုင္ရင္းေ႐ွာင္းက်န္႔သြားျဖဴ ျဖဴ ေလးေတြေပၚေအာင္ရယ္ျပလိုက္ေတာ့သည္။
YOU ARE READING
အမုန္းႏွင့္စေသာအမုန္းcomple(အမုန်းနှင့်စသောအမုန်း)
Fanfiction"မုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုအရမ္းမုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဘိဓာန္မွာခင္ဗ်ားအတြက္ျပဌာန္းထားတာအမုန္းေတြပဲ႐ွိတယ္..." ေ႐ွာင္းက်န္႔ "မုန်းတယ်... ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုအရမ်းမုန်းတယ်... ကျွန်တော့်ရဲ့အဘိဓာန်မှာခင်ဗျားအတွက်ပြဌာန်းထားတာအမုန်းတွေပဲ...
