"မရဘူး! ....မစစ္ဘူး၊ခဏေလးသတိေမ့ရံုကိုဘာေတြစစ္စရာလိုလို႔လဲ၊ကြၽန္ေတာ့္ကိုကယ္ခဲ့လို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊သြားခြင့္ျပဳပါဦး..."
ကုုတင္ေပၚကေနဆင္းကာသူ႔ကိုဦးၫႊတ္ကာေျပာေနၿပီးထြက္သြားရန္ဟန္ျပင္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုရိေပၚဒူးေအာက္ကေနမင္းသမီးေလးလိုေပြ႔ခ်ီပစ္လိုက္သည္။
"အေမ့!...ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္...!! "
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန!...မဟုတ္ရင္ဒီေနရာတင္မင္းရဲ႕ပထမဆံုးအနမ္းေပးရလိမ့္မယ္ေနာ္!! "
မိမိႏႈတ္ခမ္းကိုစိုက္ၾကည့္ကာၿခိမ္းေျခာက္လာတဲ့လူေၾကာင့္ေ႐ွာင္းက်န္႔ဘာမွဆက္မေျပာရဲေတာ့။သူ႐ုန္းရင္က်ိန္းေသေပါက္လုပ္မယ့္သေဘာမွာ႐ွိတယ္။
ၿငိမ္လ်က္သားပါလာတဲ့ကိုယ္လံုးေလးကိုရိေပၚကုတင္ေပၚျပန္တင္လိုက္သည္။ဆရာဝန္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ကာ
"သူ႔ကိုစစ္ေဆးလိုက္ပါ..."
"ဟုတ္ကဲ့သခင္ေလးဝမ္"
ကုတင္ေပၚမၿငိမ္ေနခ်င္ေပမယ့္လဲသူ႔ထံမွအၾကည့္တစ္စက္ကေလးမေရြ႔တဲ့သူေၾကာင့္ေ႐ွာင္းက်န္႔ဘာမွလုပ္မရ။စစ္ေဆးၿပီးတာနဲ႔ဆရာဝန္က....
"ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူးသခင္ေလး!..."
"ခင္ဗ်ား ေသခ်ာတယ္ေနာ္....!သူတစ္ခုခုထပ္ျဖစ္ရင္ခင္ဗ်ားတာဝန္႐ွိတယ္ေနာ္"
ဆရာဝန္ခမ်ွာေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပရံုသာတက္ႏိုင္ေတာ့သည္။သူကိုကမွားတာ။ဝမ္သခင္ေလးေခၚတယ္ဆိုတာနဲ႔အေျပးအလႊားလိုက္လာမိတာ။
ဒီလဲေရာက္ေရာအိမ္ပါျပန္မအိပ္ရတဲ့ဘဝ။အိပ္ေကာင္းျခင္းလဲမအိပ္ရနဲ႔သနားဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ငါ့ဘဝေလးပါလား။သူ႔ကစစ္ေဆးဆိုလို႔လဲစစ္ေပးရေသးတယ္။မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ၾကည့္တာလဲခံရေသးတယ္။
မလြယ္ဘူး....မလြယ္ဘူး! ။ဆရာဝန္ေလးစိတ္ထဲကသာၿငီးတြားႏိုင္႐ွာသည္။လက္ေတြ႔မွာေတာ့သခင္ေလးဝမ္ကိုသူ႔လူဘာမွမျဖစ္ေၾကာင္းကတိအထပ္ထပ္ေပးေနရေလသည္။
"ေကာင္းၿပီ!...ဦးေလးရန္ဆရာဝန္ကိုလိုက္ပို႔လိုက္...."
"ဟုတ္ကဲ့ပါသခင္ေလး!"
ESTÁS LEYENDO
အမုန္းႏွင့္စေသာအမုန္းcomple(အမုန်းနှင့်စသောအမုန်း)
Fanfic"မုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုအရမ္းမုန္းတယ္... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဘိဓာန္မွာခင္ဗ်ားအတြက္ျပဌာန္းထားတာအမုန္းေတြပဲ႐ွိတယ္..." ေ႐ွာင္းက်န္႔ "မုန်းတယ်... ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုအရမ်းမုန်းတယ်... ကျွန်တော့်ရဲ့အဘိဓာန်မှာခင်ဗျားအတွက်ပြဌာန်းထားတာအမုန်းတွေပဲ...
