Gerçeklerin yalanları arasında ilerleyebilir misin?
Asıl yalan sensen ilerlersin.
Bir hayata binlerce kaçış sığdırdıktan sonra kocaman çukura düşersen bocalarsın.
Ne olduğunu bilmediğim kaosun tam içine düştüğümde içimde bir mum, elimde bir ölüm va...
yıldıza basarak oyunu vermeyi, satıra aralarına da düşüncelerini bol bol yorum atarak belirtmeyi unutma.
keyifli okumalar (:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
şekersiz- ve benimsin
duman- her şeyi yak
nihat ünal- vişneli şarkı
batu akdeniz- yanlış biriyle doğru hikaye
Herkes kendi kulvarında aslandır.
Herkes özeldir, herkes kahraman sanır kendini. Herkes kraldır kendi kurduğu cumhuriyetinde. Herkes yaralıdır silahın karşısında. Herkes güçlüdür acizin önünde.
Herkesin kendisine özel bir hikayesi, kendisini kandırdığı bir yalanı vardır.
Arkamdaki insanın bana neler yaptığını bilmek, bana yapılanları bile bile sustuğunu bilmek içimdeki hiçbir yaraya tuz basmıyordu. Tam tersine yaralarımı unuttuğum yerde bana yaşadıklarımı hatırlatıyordu. Eskiden olsa, eskiden onu karşımda görsem umursamazdım ve çeker giderdim.
Adar Kozan umursayacaktı onu.
Çünkü yapacağı şeyin farkındaydım. Onun önünü kesmeliydim.
Bir yıl önce, okulu yaktıktan sonra saklandığım yerden beni bulmaları, koskoca İstanbul'da bana ulaşmaları avcının ava teslim olması kadar imkansızdı. Ben gizliliğin kanı olmuştum bir senede. Sivrikulak sayesinde kamufle olduğum hayatta saklanmış, hayatın bana yaşattıklarından kendimi gizlemiştim.
Çok düşmüştüm. İtmişlerdi, yere düşerken çıkardığım o sesi tüm insanlık duymuştu. Ama kalkmıştım.
Düşüşlerim bitmişti.
Artık düşmek yoktu. Artık kalkmak, kaldırmak ve dikilmek vardı. Yıkılmayacaktım, ne olursa olsun yıkılmayacaktım. Başım hep dikti çünkü bugün bu kadındım. Yarın da bu kadın olacaktım çünkü hissediyordum. Adar Kozan benim her halimdi. En ucum, en karanlığım, en acizliğim ve en dipliğim.
Bir yıl iki buçuk ay önce peşime taktığı insanları hatırlıyorum Emine'nin. Bir zamanlar görevlere çıktığım kızları o gün ölümle tehdit ettiğimi. Şimdi arkamda o kızlardan birisi vardı. Benim Kuğular'ı neden bıraktığımı ve Zerafet Bale Okulu'nu neden yakarak kaçtığımı biliyordu. Çok iyi biliyordu, o da oradaydı. Bir tek o biliyordu kuğulardab.
Ona arkam dönükken kasılan bedenim bana o geceyi, o çok korktuğum Saman'da saklandığım gece beni bulduğunu söyleyerek yerimi ifşa eden kızı hatırlatıyordu. Ona duyduğum nefret, Emine'ye duyduğumdan azdı fakat ona hissettiğim öfke bir binayı yakarak kaçtığım zamanki kadar diriydi.
