Gerçeklerin yalanları arasında ilerleyebilir misin?
Asıl yalan sensen ilerlersin.
Bir hayata binlerce kaçış sığdırdıktan sonra kocaman çukura düşersen bocalarsın.
Ne olduğunu bilmediğim kaosun tam içine düştüğümde içimde bir mum, elimde bir ölüm va...
Adın ne diye sorduklarında cevabım yok. Tek bir isme sahip değilim, ben isimsizim. Çürük kalpler mezarlığında tonla mezar taşı var, her birinde isim, doğum tarihi, ölüm tarihi yazıyor. Kabrim orada. Taşımda ne isim, ne doğum tarihi ne de ölüm tarihi var.
Taşına tek kelime yazılmış, cesetsiz bir mezarlık var; yerim orası.
Sahipsiz yazıyor taşta.
Ben sahipsizim fakat sen de unutma, senin de sahip olduğun hiçbir şeyin yok.
O sahipsizlik damarlarımda akarken hiçbir şeyi olmayan bir kadın gibi elimdeki ekmek poşetini sokağın başındaki çöplüğün kenarına bıraktım. Evsiz insanlar çöplerde yemek aranırken temiz bir ekmek görsünler istedim. Mazlum sevindirmek sevaptı falan filan. Pek ilgi alanım değildi, çalıştığım kafe sahibi bunu istemişti. Kadınlara, çocuklara, yaşlılara hiçbir saygısı olmayan herif, evsizler temiz ekmek görsün diye uğraşınca gülesim geliyordu. Onu bile gösteriş yapar gibi herkesin içinde poşeti elime tutuşturup, 'Bunları evsizlere ver, Sezen,' diyerek yapıyordu. İşi gücü şovdu.
Çöp kutusunun yanından geçip, üzerimdeki beyaz gömleğin altına giydiğim, vizon renk keten pantolonun cebine elimi soktum. Dudaklarım arasından minik bir ıslık firar ederken arkamda olduğunu bilmediğimi sanan adama sağımda kalan dükkanın cam yansımasından baktım.
Bu adamın iki haftadır her gün peşimde olması beni şüphelendiriyordu. Benden bir şey mi istiyordu yoksa peşime taktığım yalnızca takıntılı bir psikopat mıydı? Merak ediyordum işte.
Dilimi dişimin arasına sıkıştırdıktan sonra gülüşümü sakladım. Adımlarım gecenin arasında şeytanın evini bölecek bir eminlikle yankılanıyordu. Güzel yaratık uzun, sivri kuyruğunu yine zihnime takmış; kulağımın dibinde fısıldıyordu.
