SEDNA

34. PİNHAN

15.09.21

🕯

yıldıza basarak oyunu vermeyi, satıra aralarına da düşüncelerini bol bol yorum atarak belirtmeyi unutma.

pinhan: gizli, saklı

keyifli okumalar (:

sezen aksu- tutsak

athena- yalan

kendimden hallice- ben hanginizim

bo burnham- hands up

sezen aksu- hata

Gözlerimi kapattığımda benim için bir yaşam görünmüyorsa hayatta nefes almanın ne anlamı kalır?

Koskoca karanlığı değil de yürekli bir yaşamı taşıyamıyorsam gözlerimin ardında, durup düşünmemeli miyim hayatımın ne kadar katlanılabilir olduğunu?

Katlanılmaz hayatından ortasında olduğumu on birinci yaşımda anlamış olan ben, gözlerimi kapattığımda artık karanlığın bile ürkeceği zifiriyi buyur ediyordum zihnime fakat gerçekten de katlanılmaz yaşamda bile hâlâ ilerlemek Tanrı'nın adaletiydi bana.

Bu yüzdendi bir ışık bekleme hevesim belki. O adaletin haksızlığını göstermek. Çünkü hak etmedim. Diyorum ya, ben hak etmedim.

O yüzdendi karanlıkta bile bir yol bulabilme hevesim, ne olursa olsun yarını yaşayacak olmayı kabullenişim. Yaşanılabilir ve katlanılabilir değildi ama ölemiyorduk işte. Belki biraz bile normal değildim ama genel düşünebiliyordum.

Gözlerimizi kapattığımızda bir karanlık değil, bir hayal görmeliyiz ki hayat böylelikle yarını heyecanla bekletsin bize. Dönüp de soramıyoruz kendimize. Cesaretimiz yok ama ben söyleyebiliyorum.

Yarın için ne kadar hevesimiz var?

Hiç. Kocaman bir hiç.

Önümde bir yaşamın sönüşünün tablosu dururken o tablonun yarından beklentisini sorguluyordum. Mesela dün... Gerçekten ama gerçekten, bu kadın hayattan ne istemişti?

Aklı iyiliğe çalışmayan bir insandı ve başkalarına iyilik yaparken bile ince ince düşünerek kötülüğü ayıklamıştı fakat şimdi onun ölümü ekibi dışında hiçbirimizi etkilemiyordu.

Çünkü hepimiz biliyorduk ki onun kendisi için bir yarın yoktu. Onun yarınları her türlü kötülüğe değerek ulaşılır oluyordu.

O gözlerini kapattığında bir cehennem karanlığı görüyordu ve o cehennemin karasını görmek ise onun günahlarındandı.

Hayır, demiyorum ki ben günahsızım çünkü söylüyorum; ben cehennemin kalbine aitim. Günahlarım o kadar fazla ki artık solumdaki meleğimin defterinden taşıp yüzüme sıçradı. Benlerimin her biri bir günahımın imzasını taşıdı. Fakat onun günahını biliyordum işte. Bu kadın, kalbi olmayan ve olan kalbiyle de iyiliğe varamayan bir kadındı.

Hepimiz bunu biliyorduk.

Ravza ve Caleb betonun üzerinde ağlarken ben, Pars, Ekrem, Liya, Bera, Ecre, Erman ve Yekta bu sahneye boş gözlerle bakıyorduk. Etkilenenler var mıydı yoksa yok muydu düşünemiyordum çünkü bu ölüm, beklenmedik bir ölümdü. Ben bile beklemiyordum.