Gerçeklerin yalanları arasında ilerleyebilir misin?
Asıl yalan sensen ilerlersin.
Bir hayata binlerce kaçış sığdırdıktan sonra kocaman çukura düşersen bocalarsın.
Ne olduğunu bilmediğim kaosun tam içine düştüğümde içimde bir mum, elimde bir ölüm va...
Bugün Elis'in doğum günü. İyi ki doğdun, güzel yavrum <333
yıldıza basarak oyunu vermeyi, satıra aralarına da düşüncelerini bol bol yorum atarak belirtmeyi unutma.
keyifli okumalar (:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
sia- elastic heart
summer walker- deep
two feet- love is a bitch
dedublüman- gamzedeyim deva bulmam
dedublüman- sakladığın bir şeyler var
sarp palaur- belki
Her başlangıç bir sonun habercisi, her son bir ilkin göstericisidir.
Eğer ki bir başlangıcın sizin için bir son olduğunu görüyorsanız bu sizin için ödül değil, ağrı olur.
Bir başlangıç, ödüldür fakat o başlangıcın kanlı bir sonu olduğunu fark etmemek sizi ağrıdan kıvrandırır.
Küçükken elinize aldığınız kitaplardaki mutlu sonların bir son olmadığını yazmıyor bazı yazarlar. Oysaki hayat denilen o acı bıçak herkesi yolun sonuna kadar binlerce kez bıçaklar. Yazmadılar, görmediniz.
Ben gördüm.
Hiçbir kahraman sonsuza dek mutlu yaşamadı. Üzüntüden kahroldukları binlerce anları vardı ve yolun sonunda ölüm onları kucakladı.
Bir yaşam mutlu mesut geçmez; bir sürü ihaneti ve bir sürü kahrolası sikik yalanı taşır bu hayat.
Şimdi bir yalana ve bir ihanete yürürken adımlarım sakindi fakat içimde kopan o nefret öyle ağırdı ki, eğer ben bir çocuk ve nefretim bir sırt çantası olsaydı onu kucağımda taşır, gülle gibi yere yapışırdım. Fakat yine de vazgeçmez; ayağa kalkar, defalarca yere yığılırdım.
Nefretimden de ayağa kalkma hırsımdan da vazgeçmezdim.
Önüme çıkan kimseyi görmüyordum. Varımı yoğumu öfke adını verdiği muma diken kadının bana öğrettiği o alevle, bastığım adımlarım bir sona değil, bir cehenneme alaz alaz kenarlara dağılarak ilerliyordu.
Katil oradan uzaklaştıktan sonra zihnim ne tür bir yol izledi bilmiyordum fakat öyle seri bir şekilde işlemişti ki olaylar, öfkemi durduramadığım o kısacık aralıkta ayağa kalktığım gibi ilk önce odayı, sonra da katı terk etmiştim. Şimdi salonun kenarında kalan masaya ayaklarımın altına ateşten basamaklar dizmişler gibi sakin fakat yankılı ilerliyordum. Gözlerimin önünde bile dikenden alevle bir sinir harbi yatıyordu.
