Το Δίκιο Το Έχουν Οι Εξεγερμένοι

Αποχωρισμός

"Άρα Καστοριά, ε;" Είπε η Κατρίνα καθώς έδινε το μετρητή στον Μπίλυ που κοιτούσε το ρολόι του ηλεκτρισμού της πολυκατοικίας, που είχε πέσει. Εκείνος άνοιξε το μετρητή και διάλεξε να μην μιλήσει, έστω για λίγο. Θέλησε να μην πεί τίποτα ακόμα, γιατί δεν ήξερε πως θα κατέληγε η συζήτηση αυτή. Θέλησε να απολαύσει λίγο τον χρόνο μαζί της, που το να τον βοηθάει με τα ηλεκτρολογικά ήταν κάτι που έκαναν από όταν γνωρίστηκαν. Ήταν αυτό το περιέργο πράγμα που τους ένωνε. Η Κατρίνα δεν καταλάβαινε απο χειρονακτικές δουλειές, όσο κι αν ήθελε να μάθει, απλά δεν μπορούσε να τις συγκρατήσει. Ήταν ωστόσο, τρομερή με τα μαθηματικά και την φυσική. Ο Μπίλυ της έλεγε πως ήταν μεγάλο μυαλό, και πως έπρεπε να ξαναδώσει πανελλήνιες και να προσπαθήσει να περάσει σε κάποια άξια σχολή. Αλλά εκείνη απάνταγε πως περισσότερα λεφτά έβγαζε "κάνωντας την όμορφη" το οποίο ήταν αλήθεια. Έτσι κι αλλιώς όμως, τώρα ήταν αργά, για σχολές και για σπουδές. Ήταν αργά για νεές ευκαιρίες.

"Ναι, Καστοριά. Αν θες, είσαι ευπρόσδεκτη να έρθεις. Θέλω να έχουμε μέλλον, Κατρίνα, θέλω να απομονωθούμε, να μείνουμε μακριά απο το πόλεμο. Δεν νιώθεις απαίσια στην Αθήνα; Δεν νιώθεις έτοιμη να πεθάνεις κάθε λεπτό και στιγμή;" Είπε ο Μπίλυ. Η Κατρίνα δεν ήξερε τι να του απαντήσει. Είχε παρατηρήσει οτί σε σχέση με τους φίλους της, ήταν αρκετά σκληροτράχηλη στο θέμα του μίζερου σκηνικού που ήταν η πόλη της Αθήνας. Σχεδόν όλοι γύρω της έλεγαν πόσο άσχημα είναι, αλλά η Κατρίνα πάλευε να την αγαπά. Κυριώς την αγαπούσε, γιατί η Ελλάδα είχε γίνει η Γη της Επαγγελίας για εκείνη και την οικογένειά της, όταν φύγανε από το Μεξικό. Δεν ήθελαν να πάνε στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρ'όλο που ήταν πολύ πιο κοντά τους, γιατί φόβοντουσαν τον ρατσισμό. "Δεν νιώθεις να απειλείσαι; Δεν νιώθεις, πως απο στιγμή και στιγμή, θα έρθει κάποιος να σε αρπάξει ξανά;" Η Κατρίνα σίγησε. 

"Κάθε λεπτό που είμαι ξύπνια, φοβάμαι. Φοβάμαι μέχρι αηδίας, ξενερώνω με το πόσο φοβάμαι. Αλλά λεώ, τι στο διάολο έχω να χάσω; Τι χειρότερο μπορούν να μου κάνουν;" 

"Αυτοί οι άνθρωποι ήταν κάποτε μεθυσμένοι με εξουσία. Η εξουσία που είχαν, τους ταίζε το σαδισμό τους και για αυτό επέλεξαν να μας κάνουν όλους να υποφέρουμε έτσι. Εγώ, εσύ, η Εβελίνα και ο Χρήστος περάσαμε τα χειρότερα απο όλους. Οι άλλοι τη γλιτώσανε, ευτυχώς, γιατί δεν θα ήθελα άλλοι φίλοι μου να ζήσουν όσα ζήσαμε. Τον Χρήστο τον βαράγανε μέχρι να κάνει εμετό. Τον γδύνανε και γελάγανε και δεν του δίνανε νερό, έτσι εκείνος έγλυφε τις υδροροές. Την Εβελίνα, την βίασαν και αυτή. Την έκαναν να ματώνει ο κόλπος της για μέρες, και την βαράγανε και εκείνη, προσπάθησαν ακόμα και να τη βάλουν να χαιρετήσει ναζιστικά. Όταν το αρνήθηκε, με όλη της την υπερηφάνεια, χωρίς να το σκεφτεί καν, της έσπασαν το χέρι. Εμένα με καίγανε με τσιγάρα σε όλο μου το σώμα." Είπε ο Μπίλυ και άπλωσε τα χέρια του, ανεβάζωντας τα μανίκια του, και απέδειξε τους βραχίονές του που ήταν πουά από τις ουλές.