Το Δίκιο Το Έχουν Οι Εξεγερμένοι

Νέος Κόσμος

Πέρασαν δώδεκα χρόνια για να κοιμηθώ ένα βράδυ χωρίς εφιάλτες. Το κατάφερα και δεν μπορώ να το χωνέψω. Θα γίνω είκοσι επτά χρονών σήμερα. Δεν είμαι πια παιδί και ούτε αυτό μπορώ να το χωνέψω.

Η πλαγιά, μου προσφέρει τη νεκρική ησυχία που κάποτε μισούσα. Τώρα χωρίς την ησυχία δεν νιώθω καλά. Έχω συνδέσει τη φασαρία με τον ήχο των κρότων λάμψης, των πυροβολισμών και του κλάματος. Δεν θέλω άλλο κλάμα. Έχω να κλάψω μήνες.

Η πλαγιά και το βουνό με αγαπούν σχεδόν όσο τα αγαπώ εγώ. Έφυγα μακριά από το τσιμέντο και το μόνο που βλέπω όταν ανοίγω τα μάτια μου είναι το λιβάδι που έχει χιονίσει και τον ατελείωτο κάμπο μπροστά μου.

Αυτό το βράδυ ήταν το πρώτο βράδυ μετά από τότε που κοιμήθηκα χωρίς εφιάλτες. Δεν είδα όνειρα. Μονάχα κοιμήθηκα.

Ο κόσμος έξω είναι στοιχειωτικά ήρεμος. Τρομακτικά ήσυχος. Εξωγήινα ειρηνικός. Ο κόσμος έχει μονάσει και ακόμα αναρρώνει από τον πόλεμο που τον έσκισε στα δύο. Η Ελλάδα ήταν τυχερή να μην εξαϋλωθεί από βόμβες, όπως το 90% το πλανήτη. Εγώ ευτυχώς στο βουνό είμαι ψηλά και η ραδιενεργή τέφρα δεν με επηρεάζει. Είμαι ασφαλής. Και το ίδιο τα παιδιά που ήρθαν σήμερα να με δουν και να μου πουν χρόνια πολλά.

Είμαστε γέροι πια. Ούτε ακόμα στα τριάντα μας και με τα κόκκαλα μας να τρίζουν και με τη ζωή να μη μας επιφυλάσσει πολλά ακόμα. Ο Χρήστος περπατά με το ζόρι τώρα που έχει ένα μόνο πόδι. Ανέβηκε το βουνό με πατερίτσα και για αυτό τον αγαπάει τόσο η Εβελίνα.

Η Εβελίνα δεν μπορεί να κάνει πια παιδιά. Μετά από τα βασανιστήρια που υπέστη το σώμα της δεν μπορεί να αντέξει να κάνει παιδί. Το έβλεπα στα μάτια της πόσο πονά, αλλά δεν είχε επιλογή. Ο Χρήστος χάνεται κι αυτός στον ορίζοντα μερικές φορές σαν εμένα. Κοίταζε μέσα στο πράσινο σαν να μην ήξερε που ήταν και μετά επέστρεφε στη συζήτηση σαν να μην είχε γίνει τίποτα.

Ο Άρης δεν μου έκανε την τιμή να έρθει. Γνώρισε μια κοπέλα πολύ μικρότερη του που απλά της άρεσε το πώς ήταν ένας ήρωας στο προλεταριάτο, όχι για το ποιός ήταν. Η Άννα και ο άντρας της με το κοριτσάκι τους ήταν μες το φως. Αλλαγμένοι άνθρωποι τώρα που το δώρο τους αυτό ήταν υγιέστατο και χαρούμενο.

Στο μικρό σπιτάκι που μένω είμαι εγώ, η σκύλα και το πλασματάκι μέσα στη κοιλιά μου. Ζυγώνει η μέρα που θα τη γνωρίσω. Πέρασαν εννιά μήνες και οι διαστολές έχουν ξεκινήσει από το πρωί.